Kamyki i lunety

[m1234]

nie byłeś grzecznym chłopcem rączy skoczku

z kieszeniami pełnymi kruchych brył soli morza martwego

kiedy sprawdzałeś jak długo wytrzymają

zanim się rozpadną zanim rozpuści je wilgoć rąk

 

bo nie miałeś rąk które mogłyby coś utrzymać

a jeśli tak to tylko ciężar ostrości bruku

który nie należał do ciebie lecz do tych

którym go wykrzyczałeś

 

w tym pasie suchych blasków łagodnych zim

obietnic których nikt nigdy nie wypowiedział na głos

gdzie ziemia wstrzymanego oddechu niosła cię w sobie

jak błąd który nie zdążył stać się pomyłką

ale też nie został naprawiony

 

i nie badałeś spękanej skóry ziemi

przez czujne oko lunety

bo ona patrzyła na ciebie

a ty nie miałeś czasu ani szans na patrzenie

w tej przestrzeni gdzie nie było przestrzeni

na rozciągnięcie wzroku między punktem a punktem

nie było dzieciństwa które można by wziąć do ręki

i sprawdzić czy zmieści się w drobnej dłoni

 

bo zanim zdążyłeś zacisnąć pięść

już byłeś kimś innym

albo cię nie było

[moina]

@m1234

Jejku, pojęcia nie mam, jaki miałeś zamysł – myśl przewodnią – i aż się boję coś napisać, bo mam tak często odległą drogę.

 Tak mnie to wzruszyło... emocjonalnie mnie to rozjechało.

[Dagna]

@m1234 intrygująco, tak lubię, pozdr.

[Naram-sin]

Znakomity wiersz. Pióro zdradza dużą dojrzałość poetycką, a co za tym idzie - umiejętność zachowania idealnego balansu między uczuciami a środkami artystycznego wyrazu. Emocje są dawkowane precyzyjnie, za pośrednictwem przemyślanych, dopracowanych obrazów.

[m1234]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Dziękuję za komentarz. Interpretacje mogą być różne, to oczywiste, jednak - uwaga spojler!  - napisałem to kilka miesięcy temu w reakcji na zdarzenia na Bliskim Wschodzie.

 

@Dagna Dziękuję za komentarz.

 

@Naram-sin Dziękuję za ocenę.

Edytowane 30 Kwietnia przez m1234 (wyświetl historię edycji)