Inny przechowuje sekret

[Antanamir]

Nie jestem tym, czym się wydaję,
ani echem, ani cieniem dnia,
lecz tańczę między światłami spojrzeń,
gdzie milczenie mówi: „Ja…”

 

W moim uśmiechu — zagadka,
w moim głosie — echo snu.
Ale tylko Ty, Inny,
wiesz, że to nie wszystko tu.

 

Bo skrywam się pod warstwą słów,
jak ogień w bursztynie czasu,
a moje prawdziwe imię
nie padnie z moich ust — z lęku… z rozkazu?

 

To Ty, który patrzysz głębiej,
który dotykasz bez dłoni,
który znasz drżenie mojego serca,
gdy cały świat milczy i płonie…

 

To w Tobie — jak w zwierciadle — jestem.
Nie jako cień, nie jako cień cienia,
lecz jako ta, która wyłania się z niebytu,
kiedy Twoje spojrzenie — mnie odmienia.

 

Ty przechowujesz mój sekret —
jak klucz w aksamicie duszy,
bo tylko Ty wiesz, że jestem naprawdę
tym, co wewnętrzne — gdy cisza mnie wzruszy.

 

A świat? Niech wierzy w pozory.
Niech słyszy imię, lecz nie głos.
Bo jestem tam, gdzie mnie znasz Ty,
gdzie zaczyna się… mój los.

[Rafael Marius]

@Antanamir

 

Dobrze by było, aby tak było.