Słowa zamienione w pył

[Adam Zębala]

Idąc szlakiem pokręconych dróg

pośrodku unoszącego się kurzu

i ostrych kamieni

które kaleczą stopy.

 

Opalona od słońca głowa

potrzebuje odrobiny cienia. 

Gdzie go znaleźć

skoro wokoło nic nie ma.

 

Słowa rzucone na ziemię

zamieniają się w pył.

Unosząc się zasypują oczy

i jak piasek wydzielają łzy.

 

Wysuszone wspomnienia, nawet

te które pamiętam najdłużej,

zalegają po środku kamieni

i kaleczą tak jak one.

 

O wszystkim zapomnę.

Wspomnienia zostawię pod stopami

nie warte pamiętania,

zostawię te które zechcę.

 

Nazajutrz pył opadł

oddycham ciężkim powietrzem

chociaż słońce

nie wyszło z za chmur. 

 

Na wschodzie i na zachodzie

jest cień. Przeszłość

została pod stopami

przeszedłem po niej wiele razy.

 

Nad brzegiem jeziora siedząc,

w wodzie zamoczyłem nogi,

skaleczone przez kamienie

pomieszane z pyłem słów.

 

To co spopielone zostało za mną

woda tego nie wskrzesi.

Pewien czas został zamknięty.

Co będzie jutro brzeg jeziora pokaże.

 

[Domysły Monika]

@Adam Zębala

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.