Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Zastygłe chwile

Domysły Monika
 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

  • Ten utwór został doceniony przez użytkowników.
Domysły Monika

Domysły Monika

Opublikowano
  • Ten utwór został doceniony przez użytkowników.
Opublikowano

Nałogowo posypuję solą,
kontur ust.
Czarny bukiet falujących kokard
nie pamięta nikt.

 

Rozczesane włosy trwonią melodię,
kaleczą dźwiękiem.

 

Karmelowe ciastko, bez namysłu,
zjadam, popijam colą.

 

Zmienna pogoda.
Ręce, bark, szyja – odwracam wzrok.
Jasno, ciemno, zimno, ciepło.
Uderzam z tysięczną mocą
w metalowy most.

 

Zastygam. Oddycham.
Dotykam. Czuję...

 

Tylko co?

11
Mitylene

Mitylene

Opublikowano
Opublikowano

@Domysły Monika znieruchomiał ten wiersz na chwilę, przywołując kilka momentów z życia, mniej lub bardzuej istotnych, ale własnie z takich stworzony jest świat. Po co to wszystko? Dobre pytanie, na które od wieków próbują odpowiedzieć sobie nie tylko filozofowie, ale i zwykli ludzie...Może nie jest istotna odpowiedź, a tylko ta droga którą podążamy, aby ją uzyskać? 

1
Stracony

Stracony

Opublikowano
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Niby wszystko jest: ciastko i cola, ale bez namysłu, bez zmysłu i smaku; bez czucia tego co chcielibyśmy poczuć. Niby jest miło, gładko, ale nie wiemy co czujemy. Jak pomyślę, co w moim życiu sprawiało, że znałem smak i ciastka i coli i wszystkiego. To były tylko dwa stany ducha: miłość i tęsknota (samotność) z opcją szansy na miłość. To chyba marnie świadczy o własnej głębi, ale inne zachwyty np. nad pięknem natury, architekturą były też jakby zanurzone w dwóch pierwszych.

Myślę, że Twój wiersz tych rzeczy dotyka, moim zdaniem lub dla mnie.

No tak, rodzą się z tym związane kolejne pytania. Nawet przeczuwam odpowiedzi, nie są proste.

1
Domysły Monika

Domysły Monika

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano (edytowane)

@Mitylene ta odpowiedź jest tak czasami, przytłaczająco - istotna.

Dziękuję za podzielenie się myślą

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

 

 

@violetta  jakiś mi tak wleciało do głowy...

Ale co śmieszniejsze widzę te kokardy

Pozdrawiam miło Cię pod tematem widzieć  

 

@Stracony

I powiem Ci rozbiłeś "bank" o ten świadomy smak mi się rozeszło...

Dlatego zaczęłam od; nałogowego posypywania kontur ust solą - sól podkreśla smak.

Miło że podzieliłeś się myślą 

Pozdrawiam serdecznie  

 

 

Edytowane przez Domysły Monika (wyświetl historię edycji)
2
andreas

andreas

Opublikowano
Opublikowano

@Domysły Monika

W takim razie też muszę dorzucić swoje pięć groszy do komentarza Jacka:

 

Kuracje hormonalne

 

przekwitła Anielcia w Mogilnie

hormony wciąż bierze dożylnie

lecz była zdumiona

kuracją Leona

gdy wstrzyknął jej kiedyś odtylnie

 

Pozdrowionka.

1

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Arsis
      Ta cała jaskrawość

      Przez Arsis · Opublikowano

      Czekam. Stoję w smudze słońca. Na podłodze. Na lśniącej podłodze. Na dębowej klepce pościeranej od tysięcy kroków w tę i z powrotem.   Od kroków szurających, ulotnych. Od kroków. Moich? Od kroków dawno przeszłych. Zaprzepaszczonych w odmętach dawno minionych epok i lat.   Całych dekad…   To tutaj. Albo i tam. Coś skrzypnęło. Zatrzeszczało w drewnie szafy, stojącego trema… To tutaj albo nigdzie… To musi być, gdzieś tutaj…   Stoję i nasłuchuję.   Stoisz razem ze mną. Niema. Stoisz obok, zwrócona do mnie profilem swojej jasnej, niemalże białej twarzy. Albo trochę z tyłu.   I mimo że czasami jesteś blisko, bądź dalej, bądź jeszcze w różnych ode mnie oddaleniach, zdajesz się istnieć wyłącznie w takich jakichś przeskokach nieruchomej figury, co się przemieszcza zrywami po szachownicy.   I zawsze jesteś do mnie zwrócona bokiem. Nigdy przodem. Widzę tylko twój bok. Policzek. Ucho. Nos...   I jesteś zimna jak posąg martwy, jak rzeźba wykuta z marmuru.   Jesteś w sukience. Chyba w sukience. Może to coś innego. Nie wiem. Albo w spodniach i w powyciąganym wełnianym swetrze.   Takim zwykłym. Zwyczajnym.   Kiedy zamykam oczy, widzę ciebie. Otwieram -- widzę… Jesteś wciąż obok. Jak ten cień co przerasta mnie pod wieczór.   Jesteś tu w ciszy. W szumie. W piskliwym szumie idącym od okna. Od drzew….   Stoję rzem z tobą. Stoimy… -- w milczeniu. W tym okrutnym milczeniu rzeczy. W tym pustym domu martwym jak omszony głaz.   W pulsującym szumie płynącej w żyłach krwi, który rozsadza uszy jednostajnym, rwącym wodospadem postępującej entropii.   Spójrz na mnie! Choć raz! Spójrz! Proszę…   Twoja nieruchomość przytłacza mnie niczym górski, szary masyw.   Milczenie odbija się od ścian, kiedy wpatruję się w połysk padający od okna. Bez ruchu. Bez najmniejszego poruszenia.   Naśladując ciebie, zapadam w letarg. W jakieś katatoniczne otępienie. Będąc na jawie? We śnie?   Od słońca. To idzie od słońca w tej całej rześkiej jaskrawości. Od słońca chylącego się powoli za koniuszki drzew.   Za chwiejące się nerwowo gałęzie, gałązki. Za dęby. Klony. Za strzeliste topole. Za nagie korony.   To wszystko od słońca chylącego się ku śmierci. Ku lodowatej otchłani nocy.   W porywach wiatru. W zimnych porywach… -- obłoki – prące, gdzieś do przodu, niczym poszarpane łachmany.   Podążające bez celu. Bez niczego   W pokoju. W przedpokoju. Na szafce leżące w nieładzie stare przedmioty matki.   Jakieś korale, łańcuszki…   Na szafce broszka, guziki, jedna spinka do mankietu koszuli ojca… Zdają się jarzyć jakimś wewnętrznym blaskiem, mżyć tymi szarymi pikselami białego szumu...   Na tym drewnie połyskuje słoneczna plama. Pada pod kątem. Migocze. Przesuwa się.   Nieruchomieje na profilu twojej twarzy.   (Włodzimierz Zastawniak, 2025-04-08)    
    • Wakss
      Do przyjaciół mych

      Przez Wakss · Opublikowano

      Do przyjaciół mych Obecnych, odeszłych Kieruje ten wiersz   Rzucam pęk słów  Zwartych na kartce Rzec ich nie potrafię    Ściskam wasze dłonie  Słowami obejmuje was W wyobrażeniu mym   Wątpliwej jakości wspomnienia Powoli już we mnie pływają  Upiększone, czasem zgorszone   Zawsze z tą samą bazą  Z wami moi drodzy Niezastąpionym składnikiem   Obecność waszą w momentach trudu Z pozłacanym skarbem utożsamiam  Choć nigdy okazać tego nie potrafiłem    Dziś odsyłam jedno słowo  Lekkie, lecz ciężkie w znaczeniu  Dziękuję! Nie zapomnę   
    • violetta
      samoświadomość

      Przez violetta · Opublikowano

      @jaś zasady:) trzymam się stereotypów:)
    • Gryka
      Gdzie indziej szukać szczęścia?

      Przez Gryka · Opublikowano

      Któż chciałby być samotny, gdy odosobnienie i izolacja dorównują swą wagą cierpieniu?   Któż jest chętny by samemu kroczyć tą wyboistą i krętą ścieżką, kiedy dłoń nie ma się czego chwycić?   Gdzie indziej szukać szczęścia, jeśli spełnienie wydaje się tak odległe, a los nietrafnie rzucił kością?   Odpowiedzi tak dalekie, objęte mglistymi ramionami zza kurtyny nad moimi oczami rozmazują się w oddali.
    • violetta
      Doktor

      Przez violetta · Opublikowano

      @jaś miłość wszystko niesie i znosi:)

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...