Paranoja

[Gryka]

Słońce umiera na horyzoncie, pożerając mój cień

Rzeka niechcianych myśli przebija tamę w mej głowie

Melancholia, egzystencja przygniata do chodnika

Zbrukanego krwią mego nieskończonego cierpienia

 

Ruszam w bieg, umysł za mną goni

Nie odstawia mnie na krok, pełen nienawiści

Cóż za zdrada, własny mózg mnie sabotuje

Dwie osoby w moim ciele, miejsce jest dla jednej

 

Paranoja karmi strach, nogi niczym z waty

Lęk szczerzy do mnie kły, ostre jak żylety

Paranoja karmi strach, coś mnie obserwuje

Ukryte w starych, zniszczonych ścianach

 

Próg domu zdaje się być świętym graalem

Wyścig z czasem, jeszcze nigdy go nie wygrałem

W pokrytej mrokiem uliczce, nie widzę żadnego zakrętu

Uwięziony we wieczności, na darmo szukam wyjścia

[Leszczym]

@Gryka Super!!