Niechaj płonie

[poezja.tanczy]

Z cyklu: Inni wrzucają, my wyławiamy

 

 

Niechaj płonie

 

Gracja zaczęła się umawiać ze Szczerością

Nie przejmowała się wszędobylską ilością

 

Miała gdzieś jej nadzieje i grzechy

Mówi cześć, od dechy do dechy

 

I się zdarza, i powtarza

Szczerość kolejne okoliczności stwarza

 

Gracja nie wie co powiedzieć

Przecież chciała w ciszy siedzieć

 

A ta szczerość dokazuje

I na film jakiś, Grację szykuję

 

Musisz to zobaczyć mała

Nie ważne, że Gracja nie chciała

 

I tak dzień za dniem ten mijał

I się natłok szybko zwijał

 

Aż tu nagle, nie do wiary

Z innej strony, szczerości zamiary

 

Przyszła Szczerość raz z kwiatami

Z całym naręczem, bukietami

 

Gracja się zarumieniła

I od pomysłu Szczerości już nie stroniła

 

Aby podpalić cały świat

Zaoferować kwiatowy mat

 

Gracja nie dopytywała po co

Stronniczość, wychodzi spać tu nocą

 

I w miłosnym uścisku deptali pożogę

Szczerość z Gracją, i dalej w drogę

 

Udeptaną ścieżką, spalone dziedziny

Zostali razem, i zdziwione kwiatów miny

 

                         //Marcin z Frysztaka

 

 

 

Piszę opowiadania, sztuki teatralne, dialogi kabaretowe i wiersze

 

Wszystkie moje książki
         Za darmo
Znajdziesz na stronie:
        wilusz.org

[Domysły Monika]

@poezja.tanczy bywa czasami w życiu tak że ...

Żeby komuś coś wytłumaczyć posługujesz się mądrą historyjką z morałem, konkretną puentą, "dobitnym" przesłaniem. 

To jest bardzo odpowiednie - wyklepałam to na pamięć

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

[Rafael Marius]

@poezja.tanczy

 

Grecji ze szczerością nie do pary, ale wierszach wszystko możliwe.