Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Truchło

Wakss
 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

Wakss

Wakss

Opublikowano
Opublikowano (edytowane)

Och jakże pięknie wylegujesz się 

Uwikłany w słońca topiące promienie

Twe włosy wilgotnym mchem porośnięte

Z powiekami zakrywającymi puste ślepia

 

Pozbawiony trosk, zbędnego pożądania

Usta popękane pokryte sinym fioletem

Flanelowa koszula, rozdarta brutalnie

Strzępy twych wnętrzności okrywają ją

 

Pięści twe zaciśnięte w martwej purpurze

Paznokcie skruszone unoszą się na wietrze

Serce rozgrabione przez larwy żerujące

Ich coraz więcej, twej osoby coraz mniej

 

Me oczy brną coraz głębiej w ciebie

Na wątrobie blizny, okryte marskością

Wtapiasz się w chłodną ziemię, odchodząc

Wracasz do korzeni, budując na nowo

Edytowane przez Wakss (wyświetl historię edycji)
3

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • jaś
      Lalka

      Przez jaś · Opublikowano

      @violetta :):):)
    • violetta
      Lalka

      Przez violetta · Opublikowano

      @jaś aż tak mocno to nie chcę, ja lubię powierzchownie:)
    • jaś
      Lalka

      Przez jaś · Opublikowano

      Życie to miotanie się między literackim dadaizmem a futuryzmem. To coś takiego na co Tristan Tzara odlałby się z rozkoszą a Hans Arp powiedziałby swoje "cholerna marność". Czasem trzeba kupić sobie flaszkę Amoumage Black Irys i wtopić się w jej czarny sens, albo wsadzić głowę w krzak jaśminu, albo zakochać się do utraty życia. Lub stracić kogoś jedynego, kogoś takiego kto był najmilszym przyjacielem. Albo przechorować śmierć co już w konwulsjach cię miała. Wtedy dotkniesz istoty i głębi uczuć. Takiego ich przeżywania które położy się cieniem na dalszym twoim życiu. Ten cień jest słońcem niebiańskim albo zmorą świeżo wykopanego grobu. Wybieraj człowieku. Inaczej to tylko słowa, słowa, słowa.
    • Bożena De-Tre
      Bukiet — pytań

      Przez Bożena De-Tre · Opublikowano

      @Jacek_Suchowicz Rzuci czary-:)Wędkę zarzuci-:)Pozdrawiam Jacku dziękując za przywołany uśmiech-:)
    • Bożena De-Tre
      Powierzchowne rozmyślania… coś na kształt listu.

      Przez Bożena De-Tre · Opublikowano

      Powierzchowne rozmyślania… coś na kształt listu.   Słowa, co gardło zaciskają, myśli przerwane w pół drogi. Moje sny, urojenia zamknięte w wątłej postaci… dziewczyna z bajki - nie Twojej - dziś odważyła się.   Wiedziałam, że kiedyś napiszesz, ktoś musiał przerwać ciszę, a i Bogowie chcieliby wiedzieć, co wtedy spotkało nas.   Twój stary dom poskładał się jak talia kart dotykiem obcych ludzi. Nie łudź się, że coś więcej jest. Stoi blok, zza oceanu pewnie widzisz go, powraca w snach czyjś projekt widmo.   Kiedy zjawiłeś się Ty tamtej wiosny z biletem w dłoni i swoją wizją Świata, stokrotki zgubiły płatki, fiołki zapach straciły, Bogowie nie wiedzieć czemu - ukryli słońce za chmurami.   Twoje „mieć”, wręcz obłąkanie, posiadać więcej i więcej, i ja w eposie usłanym różami. Jest tylko dzisiaj, jutra nie ma. Tak skończyć musiało się… Dziś Ofelia w pokoiku na poddaszu zegarem po babci, co odmierza czas śpiewem swym „Nie-ma-ludzi-bez-wad”. Szkoda łez, utopisz się w nich. Nim świat się poprawi wyjdź do ludzi - zegar nuci  i łudzi. Reszta niech tajemnicą zostanie na wieki.

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...