Melodia przemijania

[Piotr Samborski]

  Na skraju parku, gdzie stare dęby szumiały swoje odwieczne pieśni, a złote promienie słońca igrały na liściach, siedział starzec. Jego plecy pochylały się ku ziemi, jakby chciał wyszeptać jej tajemnice, a dłonie spoczywały na drewnianej lasce, która przez lata stała się wiernym towarzyszem jego wędrówki.

Przed nim rozciągał się świat utkany z chwili obecnej – dzieci biegające pomiędzy drzewami, ich śmiech radosny i beztroski jak wiosenny deszcz. Rodzice, rozłożeni na trawie, szeptali do siebie cicho, a starsi ludzie, zgromadzeni w cieniu lip, dzielili się wspomnieniami, które już dawno przybrały barwy sepii.

Starzec patrzył na to wszystko i uśmiechał się lekko, choć w jego oczach migotał cień zadumy. Był jak stary zegar, którego wskazówki poruszały się już wolniej, ale wciąż biło w nim echo minionych godzin.

Wtem, podbiegł do niego mały chłopiec, zadyszany od zabawy, z policzkami zarumienionymi od słońca.

— Dziadku, czy czas można zatrzymać? – zapytał, patrząc na niego szeroko otwartymi oczami.

Starzec roześmiał się cicho, a jego głos zabrzmiał jak szelest suchych liści.

— Widzisz, chłopcze, czas jest jak wiatr. Nie możesz go złapać w dłonie, ale możesz poczuć jego dotyk. Jest jak rzeka, która nigdy nie przestaje płynąć, ale jeśli wsłuchasz się uważnie, usłyszysz jej pieśń.

Chłopiec zmarszczył brwi, próbując zrozumieć.

— Ale skoro płynie, to dokąd?

— Naprzód, zawsze naprzód – odparł starzec. — Ale wiesz, to nie czas tańczy. To my. On tylko gra melodię, a my, ludzie, wirujemy w jego rytmie. Czas nas unosi jak liście na wietrze, ale to, jakie kroki wykonamy, zależy tylko od nas.

Chłopiec przez chwilę milczał, a potem znowu się roześmiał, nie zastanawiając się dłużej.

— To ja biegnę tańczyć! – zawołał i zniknął pomiędzy drzewami.

Starzec odprowadził go wzrokiem, a potem spojrzał w niebo, gdzie chmury płynęły powolnym, spokojnym rytmem. Uśmiechnął się. Bo choć czas nie czekał, on wiedział, że każda chwila, którą przeżył, była jego własnym krokiem w tym wielkim tańcu istnienia.

[Mitylene]

@Piotr Samborski ciekawy motyw czasu, który gra melodię. Ten ludzki taniec zależy od wielu czynników. Czy dane nam było poznać odpowiednie kroki tańca, kto był nauczycielem i w jakim anturażu lekcja miała miejsce. Cieszę się, że trafiłam na ten fragment prozy, bo jest to interesuǰaca opowieść o istocie życia, dającą wiele  otwartych pytań. Poza tym tak fajnie to opisałeś, że poczułam się tak jakbym i ja była w tym parku i gdzieś z ukrycia oglądała to całe zdarzenie. Pozdrawiam