Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Słabe ogniwo

beta_b
 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

  • Ten utwór został doceniony przez użytkowników.
beta_b

beta_b

Opublikowano
  • Ten utwór został doceniony przez użytkowników.
Opublikowano (edytowane)

Zgiętę ramiona już nie wystarczą
w kanale rodnym. Instynkt przetrwania.

Sprytem przechodzę nowe poziomy
i choć się staram z drogi wywala.

I choć się dźwigam, podajesz rękę,
to nadal jestem słabym ogniwem.

W świecie gdzie ego słabości nie chce
walczę o siebie. Jestem człowiekiem.

Tak już bym chciała stanąć w szeregu
i ciągle nie być na samym tyle,

już się nie topić, stanąć na brzegu,
być jak wy - równa. To nie odkrycie.

I już bym chciała zabłysnąć w tłumie.
Ambicje rosną w miarę jedzenia.

Ego chce więcej: pracuj zawzięcie,
ucz się od innych. Chwilę poczekaj.

 

Edytowane przez beta_b (wyświetl historię edycji)
14
beta_b

beta_b

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

@Alicja_Wysocka Kochana, nie wiem co decyduje o byciu wierszem, choć te słabe intuicyjnie wykrywam ;). Jeśli rachunek się zgadza, to niech będzie. :D 

 

@Marek.zak1 Czy środkowy, najsłabszy w sztafecie ma zrezygnować z biegania? ;) musi tylko ćwiczyć i poskromić ego, które niedojrzałe, może popadać w skrajności. 

 

Ściskam oboje. Bb 

moina

moina

Opublikowano
Opublikowano

@beta_b

Nie rozumiem czemu ucisza się - smutek, żal, przygnębienie, większą lub mniejszą rezygnację.

Dobrze jak to się z nas lub z kogoś uleje.

Mało tego uważam że takie wiersze dla kogoś kto nie umie tak składać słów, są swego rodzaju pomostem w "oswojeniu" .

Jakkolwiek to nie zabrzmi - masz ogromny talent w pisaniu trudnych emocji w sposób; harmonijny, płynny, subtelny..

andreas

andreas

Opublikowano
Opublikowano

Najlepszy sposób to nie nie chcieć za wiele. Oglądałem ostatnio program o japońskich pracownikach(głównie korporacji).

30 tysięcy samobójstw rocznie z powodu przepracowania lub stresów związanych z pracą. To daje do myślenia.

beta_b

beta_b

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

@Gosława ściskam

@Domysły Monika emocje trzeba oswajać i przeżywać. Uciszanie, joga, używki, bieganie itp. zamiata je pod dywan. Zgadzam się z Tobą. Za komplement dziękuję. 

@andreas samobójstwo z przepracowania to autodestukcja i brak podstawowego kontaktu ze sobą. Uwaga, nie naśladować. 

 

Dzięki za lekturę. Pozdrawiam. Bb

 

1
Nata_Kruk

Nata_Kruk

Opublikowano
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

... i tak trzeba, nikt inny za nas tego nie zrobi.

... to zapewne metaforyczne.. zabłyśnięcie.. osobiście, nie lubię błyszczeć w tłumie...

wygodniej przechodzić niezauważoną, wtedy łatwiej czynić obserwacje.. ;) dla treści wierszy, np... :)

Beatko... praca, nauka, analiza.. i cierpliwość... niczego nie ma.. natychmiast.

Pozdrawiam.

Jacek_Suchowicz

Jacek_Suchowicz

Opublikowano
Opublikowano

praca i praca i tylko praca

sam talent tutaj już nie wystarczy

Ty masz pomysły i co tu gadać

ubieraj w słowa powiem otwarcie

 

metaforyka celnie ujęta

dobrana fraza wiedzie roztropnie

zaś rytm i rym dodatek piękny

a wszystko inne - niech to gęś kopnie

:)))

Jacek_Suchowicz

Jacek_Suchowicz

Opublikowano
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

 

przepraszam o żadnym konflikcie nie wiedziałem - każdy ma swoje poglądy i możemy się spierać ale że warczymy to się o sobie dowiedziałem

nie pozostaje nic innego tylko powarczeć: wrrrrrrrrrrrrrrrrr.....   wrrrrrrrrrrrrrr.........wrrrrrrrrrrrrrrr......

  • beta_b zmienił(a) tytuł na Słabe ogniwo

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Arsis
      Migoty blasku. Drżenia

      Przez Arsis · Opublikowano

      Chodź. Wejdźmy tam. W las głęboki, w polany dzikich listowi o korzennym aromacie wieczornych westchnień. Wiesz, słońce jaśnieje w twoich włosach koroną, kiedy je rozczesujesz dłonią, jakby w zadumie.   Idziemy serpentyną wijącą się, zagubioną w przestrzeni gorącego lata, wśród stłoczonych lękliwie czerwonych samosiewów, wiotkich winorośli… W krzaku jaśminu, co lśni kroplami rosy, jawi się pajęczyna drżąca. I w tym drżeniu, w tej przedwieczornej zorzy, my.   Chodź. Weź mnie za rękę. Chcesz, wiem, choć kroczysz w panteonie niedomówień i jakichś takich, jakby pobocznych spojrzeń, które w tobie kiełkują z nasion niepewności.   Idziemy w cichym kołysaniu wierzb, w powiewach wiatru kładących się na pniach, na przydrożnym płocie drewnianym, na sztachetach, między którymi słońce przepuszcza w migotach swoje cienkie nitki jaskrawego blasku, na kładce przerzuconej nad perlistym nurtem strumienia, wśród feerii mżących kryształów.   Na naszych ustach i dłoniach, na skroniach…   Chodź. Wejdźmy w te szepty rozochoconych brzóz. W ramiona kasztanów ze skrzydlatych cieni. Niech nas oplotą, abyśmy mogli wzbić się na nich ku słońcu lekko. Z cichym krzykiem zamarłym na ustach.   Idziesz z tyłu ścieżką, bądź kilka kroków przede mną.   Dokądś wciąż wchodzisz. Skądś wychodzisz. Z jakichś zakamarków pełnych anemonów, z leśnych ostępów i w kwiecistym pióropuszu na głowie. Bogini natchniona śródpolnym wiatrem łagodnym. Uśmiechnięta.   Chodź. Idziesz. Znowu idziemy. Ty, przede mną. To znowu odrobinę za mną. Obok. Przechodzisz. Przemykasz lekko. Zatrzymujesz się, rozmyślając nad czymś.   To znowu zrywasz się truchtem, wybiegając o parę kroków wprzód.   Idę za tobą w ślad.   Kiedy wyprzedzam cię, oglądam się za siebie. Podaję ci rękę.   Nikniesz w cieniu na chwil parę, jakby celowo, naumyślnie. Na moment albo może i na całą wieczność. Nie wiem tego na pewno, ponieważ olśniewa mnie przebłysk spadający z nieba, co się wywija z korony wielkiego dębu.   Wiesz, to wszystko jest takie ciche i ciepłe. miękkie od poduszek z mchu i paproci.   Szepczę, układam słowa, kiedy ty, wyłaniasz się bezszelestnie z cienia (nagle!) i cała w pozłocie.   Od migotów blasku. Od drżeń.   Tuż za mną. Jesteś. I jesteś tak blisko przede mną, jedynie na grubość kartki papieru tego wiersza, który właśnie piszę (dla ciebie) albo źdźbła trawy, którym muskasz niewinnie moje spragnione usta.   Wychodzisz wprost na mnie, przybliżasz się, jakby w przeczuciu nieuniknionego zderzenia Wyjdź jeszcze bardziej. Proszę. A proszę cię tak, że już bardziej się nie da. Wiesz o tym. Więc wyjdź… Wyjdź za mnie.   (Włodzimierz Zastawniak, 2025-07-31)    
    • Starzec
      Krótki wiersz o akceptacji

      Przez Starzec · Opublikowano

      @Nata_KrukNo, bo jak krótki może być długi ? :) Dziękuję i pozdrawiam:) @Marek.zak1Akceptujesz, zgadzasz się na wszystkie plusy i minusy. Dziękuję i pozdrawiam:) @LeszczymAlbo i nie :) Któż to wie :) Dziękuję i pozdrawiam:)
    • Starzec
      Letnie promocje

      Przez Starzec · Opublikowano

      @Alicja_Wysockaten świat jest taki mały Las Palmas jest za rogiem? to ja się oszukałem marzenia mógłbym spełnić w knajpie ? w Gdyni, a nie w Krakowie?   :)) dziękuję i pozdrawiam:)    
    • Stracony
      „Niech ktoś mnie wyłączy”

      Przez Stracony · Opublikowano

      @Nela Sam wiersz bardzo dobry, niesamowicie trafnie oddaje stan ducha. Dobrze, że piszesz, jest tutaj mnóstwo wrażliwych osób, mamy swoje wzloty i upadki. Jeśli to osobiste odczucia, to warto coś z tym zrobić. Pisanie o tym. to dobry początek. Bardzo pozdrawiam.
    • Kwiatuszek
      Zaduma z gitarą

      Przez Kwiatuszek · Opublikowano

      @Relsom Pięknie! Ciekawe jak brzmi to z muzyką? Pozdrawiam serdecznie

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

       

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...