Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

mam papierowe serce
na nim tworzę poezję
jest takie lekkie i śmiesznie się kręci
na wietrze
wytrzyma każdą czcionkę i kolor tuszu w drukarce
łatwo je schować w kieszeni
kiedy się znudzi totalnie
mogę je całe zapisać
samolot niepewny zbudować
potem zamazać rozwalić
i zacząć od nowa

ale jest jeden minus
i na nic tu wszystkie plusy
takie serce to tylko papier
jak w toalecie
do dupy

Opublikowano

hahaha, już po tytule wyczuwa się, co będzie dalej. pierwsze wersy do przetrawienia, ale potem jest dużo gorzej i to słowo, którego tak nie lubię:"totalnie"- ech. nie wiem czy zauważyłeś ale pewna "piosenkarka" przecudnej urody, która miała dobre chęci, ale nie miała talentu używała w swoich błyskotliwych wypowiedziach słów "totalnie" i "generalnie", dlatego mam do nich taką niechęć ;/.pozdrawiam

p.s. tak, tak- Doda Elektroda

Opublikowano

twoje wiersze rozbrajają mnie zupelnie, chociaz rzadko mam okazje tu bywac i wiele ciekawych pewnie mi umknelo. moze ten nie nalezy do wybitnych, moze nie jest najlepszy z galerii "Wiktora Desiczewskiego", ale dostajesz punkt za pomysl i konsekwencje w realizacji szalonych pomyslow w kazdym z twoich utworow, ktory mialam szczescie przeczytac.
Pozdrowka, Paula.

Opublikowano

o dziękuję bardzo :P się zawstydziłem... bo ja w sumie już nie piszę wierszy jako takich, tylko staram się pisać swoje wizje... takie eksperymenty... :) wiem, że nie jest to wiersz wybitny,m ale taki miał właśnie być :P prosty, nieskomplikowany, a jednak niosący ze sobą pewną prawdę :]

pzdr
wiktor

Opublikowano

jak zobaczyłam tytuł z ciekawością zajrzałam w treść. i co? i na początek konsternacja. no jak to? rozmyślania na sedesie a tu jakieś wzniosłości sercowe:-) przeciez powinno być jajcarsko....no i na koniec się doczekałam puenty. w ramach zabawy słowem ten wiersz oceniam jako dobry, choć powtórzę za poprzednikiem, że trochę szkoda pomysłu.
pozdr.Bea

Opublikowano

oj tam będziemy żałować pomysłów :P dla przeciętnego czytelnika, trochę że tak powiem nie do końca oczytanego i lekko banalnego taki wiersz jest w sam raz... i go pojmie i się zaśmieje hehe... ten wiersz dedykuję takim właśnie ludziom - nieskomplikowanym... na tym forum są w większości ludzie którzy nawet w słowie "perwersja" :P doszukują się wielu prawd i sensów... niech to będzie odskocznia od tego :) kawa na ławę dla mniej wymagających

pzdr
wiktor

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
  • Ostatnio w Warsztacie

    • Pani Dyrektor ogłosiła, że na Wigilię zostaną zaproszeni najlepsi maturzyści z ostatnich dwudziestu lat. Jak się okazało było to zaledwie kilka osób. Inicjatorem okazał się tajemniczy sponsor, który opłacił catering szkolnej Wigilii i DJ"a pod tym jednym warunkiem...

      Frekwencja dopisała, catering i DJ również stawili się punktualnie.

      Na początku był opłatek, życzenia, kolędy a później, no a później, to trzeba doczytać.

       

      Na scenę wyszła pani Krysia, woźna, która za zgodą pani dyrektor miała zaśpiewać Cichą noc. Pojawiła się umalowana, elegancka w swojej szkolnej podomce i zaczęła śpiewać, ale nie dokończyła, bo ujrzała ślady błotka na parkiecie. Oj, się zdenerwowała babeczka, jakby w nią piorun strzelił. Trwała ondulacja w mig się wyprostowała i dziwnie iskrzyła, jak sztuczne ognie. Przefikołkowała ze sceny, czym wywołała konsternację zgromadzonych, bo miała około siedemdziesiątki i ruszyła w stronę winowajcy. Po drodze chwyciła kij od mopa z zamiarem użycia wobec flejtucha, który nie wytarł porządnie obuwia przed wejściem. Nieświadomy chłopak zajęty gęstym wywodem w stronę blondynki otrzymał pierwszy cios w plecy, drugi w łydki i trzeci w pupę. Odwrócił się zaskoczony i już miał zdemolować oprawcę ciosem, gdy na własne oczy zobaczył panią Krysię, woźną, złowrogo sapiącą i charczącą w jego stronę i zwyczajnie dał nogę.

       

      – Gdzieeee w tych buuutaaach pooo szkooole?! Chuuliganieee! – Ryknęła Pani Krysia i jak wściekła niedźwiedzica rzuciła się w pogoń za chuliganem.

       

      Zgromadzeni wzruszyli ramionami i wrócili do zabawy. DJ, chcąc bardziej ożywić atmosferę, puścił remiks „Last Christmas”, od którego szyby w oknach zaczęły niebezpiecznie drżeć.

       

      Wtedy to się stało.

       

      Wszystkich ogarnęło dzikie szaleństwo. No, może nie wszystkich, bo tylko tych, którzy zjedli pierniczki.

      Zaczęli miotać się po podłodze, jakby byli opętani. Chłopcy rozrywali koszule, dziewczęta łapały się za brzuszki, które błyskawicznie wzdęły się do nienaturalnych rozmiarów. Chłopięce klatki piersiowe rozrywały się z kapiszonowym wystrzałem i wyskakiwały z nich małe Gingy. Brzuszki dziewcząt urosły do jeszcze większych rozmiarów i nagle eksplodowały z hukiem, a z ich wnętrza wysypał się brokat, który przykrył wszystko grubą warstwą.

      Muzyka zacięła się na jednym dźwięku, tworząc demoniczny klimat.

       

      Za to w drzwiach pojawił się niezgrabny kontur, który był jeszcze bardziej demoniczny.

      Sala wstrzymała oddech, a Obcy przeskoczył na środek parkietu szczerząc zęby, na którym widoczny był aparat nazębny.

       

      – Czekałem tyle lat, żeby zemścić się na was wszystkich!

       

      – Al, czy to ty? – zapytał kobiecy głos.

       

      – Tak, to ja, Al, chemik z NASA. Wkrótce na Ziemi pojawią się latające spodki z Obcymi, którzy wszystkich zabiją.

       

      – Chłopie, ale o co ci chodzi?

      – zapytał dziecięcym głosem ktoś z głębi sali.

       

      – Wiele lat temu na szkolną Wigilię upiekłem pyszne pierniczki. Zostały zjedzone do ostatniego okruszka, ale nikt mi nie podziękował, nikt mnie nie przytulił, nikt nie pogłaskał po główce, nikt mnie nie pobujał na nodze. Było mi przykro. Było mi smutno. Miałem depresję!

      Nienawidzę was wszystkich!

       

      Tymczasem na salę wpadła pani Krysia, woźna, kiedy zobaczyła bałagan, dostała oczopląsu, trzęsionki, wyprostowana trwała ondulacja stała dęba i zaryczała na całą szkołę:

       

      – Co tu się odbrokatawia!

       

      – Ty, stary patrz, pani Krysi chyba styki się przepaliły. – Grupka chłopców żartowała w kącie.

       

      Pani Krysia odwróciła się w ich stronę i poczęstowała ich promieniem lasera. To samo zrobiła z chłopcami-matkami małych Gingy i dzięwczętami, które wybuchły brokatowym szaleństwem.

      – Moja szkoła, moje zasady! – krzyknęła pani Krysia, woźna.

       

      Na szczęście nie wszyscy lubią pierniczki.

       

      Maturzyści, zamiast uciekać, wyciągnęli telefony. To nie była zwykła Wigilia – to była `Tykociński masakra`. DJ, zmienił ścieżkę dźwiękową na „Gwiezdne Wojny”.

       

      Grono pedagogiczne siedziało na końcu sali, z daleka od głośników DJ'a, sceny, całego zamieszania i z tej odległości czuwali nad porządkiem. Nad porządkiem swojego stolika.

       

      Później Pani dyrektor tłumaczyła dziennikarzom, że Wigilia przebiegła bez zakłóceń, a oni robią niepotrzebny szum medialny.

       

      Nie wiadomo, co stało się z chemikiem z NASA, ale prawdą było, że pojawiły się spodki, ale nie z UFO, tylko na kiermaszu świątecznym, które każdy mógł dowolnie pomalować i ozdobić.

       

      Pani Krysia, woźna, okazała się radzieckim prototypem humanoidów - konserwatorów powierzchni płaskich.

       

      To była prawdziwa Tykocińska masakra, która zaczęła się niewinnie, bo od...

       

      Wesołych Świąt!

       

       

  • Najczęściej komentowane w ostatnich 7 dniach



×
×
  • Dodaj nową pozycję...