Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano (edytowane)

Witam, ostatnio natrafiłam na tomik wierszy pewnego hiszpańskiego poety. Czytałam w oryginale i muszę przyznać, że zachwycił mnie. Z ciekawości postanowiłam sprawdzić czy jest on dostępny z tłumaczeniem na język polski, ale niczego nigdzie nie znalazłam, tylko na angielski. Dlatego chciałam się zapytać: co muszę zrobić, aby ujrzały światło dzienne? Mam napisać do wydawnictw z propozycją przetłumaczenia tych tekstów? Już zaczęłam to robić. Uprzedzam, że nie jestem po studiach, za niedługo zdaję maturę, więc nie mam pojęcia czy to się uda. 

@nieznajoma1907 Jeszcze odnośnie autora- jest poetą postromantycznym, w Hiszpanii jest jednym z najbardziej cenionych autorów XIX wieku, zajmował się głównie tematyką miłosną, ale również egzystencjalną i duchową. Wiersze nie mają tytułu, są tylko ponumerowane- powinno się je czytać po kolei. Natrafiłam również na wydania, które łączą zbiór tych wierszy z legendami.

Edytowane przez nieznajoma1907 (wyświetl historię edycji)
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Proponuję zacząć od zrobienia doktoratu z iberystyki, swoją drogą - temat już zdaje się, jest.

Na pewno będzie łatwiej z wydaniem. 

Pozdrawiam :-)

Opublikowano

@aff Zanim zrobię ten doktorat minie wiele lat... ale i tak planuję iść na ten kierunek. Języka uczę się już 4 lata. Na pewno bez studiów nie uda mi się zbyt wiele zdziałać. Dziękuję za radę i pozdrawiam również!

Opublikowano (edytowane)

@nieznajoma1907

 

Niech pani na próbę tutaj wklei jego jakiś wiersz i za pośrednictwem internetu przetłumaczy na język polski i zobaczymy jak wyjdzie, proszę pamiętać o podawaniu źródła i godności autora - własność intelektualna jest chroniona jako prawo autorskie w kodeksie postępowania cywilnego, otóż to: jeśli jest pani nim zachwycona, znaczy to: jest pani osobą wrażliwą - język hiszpański to język romański, słowem: języki romańskie posiadają duszę jak języki słowiańskie - głębię.

 

Łukasz Jasiński 

 

@nieznajoma1907

 

Wszystkie studia na całym świecie to machiny biurokratyczne - robią z ludzi automatyczne roboty - bez serc i bez ducha to szkieletów ludy...

 

Łukasz Jasiński 

 

Wrzuciłem na pierwszą stronę moje tłumaczenie włoskiej poetki na język polski, chociaż nie jestem fachowcem od wyżej wymienionego języka, tytuł brzmi: "Z tej księgi pochwał" - oczywiście: tytuł jest dwuznaczny, a jaki ma być? Przecież to erotyk...

 

Łukasz Jasiński 

Edytowane przez Łukasz Jasiński (wyświetl historię edycji)
Opublikowano

@Łukasz Jasiński Odnośnie autora, jest nim Gustavo Adolfo Bécquer, a zbiór wierszy, który przeczytałam nazywa się "Rimas". Już wklejam tłumaczenie jednego z ostatnio moich ulubionych  wierszy. Jest to tłumaczenie mojego autorstwa i przy pomocy Internetu.

Rima XLVI

"Zraniono mnie, kiedy chowałem się w cieniu,

Przypieczętowując pocałunkiem zdradę.

Zarzuciła mi swoje ramiona na szyję i po kryjomu

Rozdarła mi serce z zimną krwią.

 

I ona podąża swoją drogą zadowolona,

Uśmiechnięta, szczęśliwa, nieustraszona; dlaczego?

Dlatego, że krew nie wytryskuje z jej rany...

Dlatego, że trup powstał z martwych!"

  • 2 tygodnie później...
Opublikowano (edytowane)

Okres romantyzmu ze swojej natury posiada charakter międzynarodowego mesjanizmu, widać, iż głównym wątkiem jest miłosna zdrada, podmiot liryczny porównuje kobietę do biblijnego Judasza, a sam siebie widzi w roli Jezusa Chrystusa, robiąc logiczną analogię: Adam Mickiewicz widział Polskę jako - "Chrystusa Narodów" - tutaj mamy agrarną zbiorowość i wynikała ona z tragicznego położenia kraju - rozbiory i walki narodowowyzwoleńcze, natomiast: u hiszpańskiego poety dominuje jednostkowy personalizm, jak dla mnie: nie przetłumaczyła pani źle - potrafiła pani wyczuć nastrój - jest głębia, cierpienie, żal i tęsknota...

 

Ja, idąc za pani tłumaczeniem: zrobię oryginalną stylizację - interpretację...

 

I zraniono mnie w głębokim cieniu,

cierniem pieczątki: pocałunkiem - zdrady,

otuliła mnie dłońmi i jak jadowita żmija 

rozdarła mi duszę na cztery wiatry świata

 

i odeszła własnymi ścieżkami - szczęśliwa,

nieustraszona i uśmiechnięta - krew jak lód 

z jej rany nie tryska - to trup po raz kolejny 

zmartwychwstał...

 

Tak przy okazji: Cyprian Kamil Norwid nie był lubiany przez mu ówczesnych i zmarł w przytułku dla bezdomnych na kulturalnej emigracji i dopiero po stu latach został odkryty.

 

Łukasz Jasiński 

Edytowane przez Łukasz Jasiński (wyświetl historię edycji)
Opublikowano (edytowane)

@nieznajoma1907

 

A gdyby pani chciała, to: może pani sobie tą rymowankę skopiować na pamiątkę...

 

Nieznajoma

 

I kojąca nagość pachnąca różami:

złudzeniami i oczy piekielnie mroczne

i kojąca nagość pachnąca różami:

 

idziesz cała drżąca - podchodzisz

i unikasz mojego wzroku - spojrzenia,

idziesz cała drżąca - podchodzisz

 

i powiedz mi: czego ty chcesz,

czego ty chcesz i czego ty chcesz

i powiedz mi: czego ty chcesz,

 

idziesz cała drżąca - podchodzisz

i unikasz mojego wzroku - spojrzenia,

idziesz cała drżąca - podchodzisz

 

i kojąca nagość pachnąca różami:

złudzeniami i oczy piekielnie mroczne

i kojąca nagość pachnąca różami...

 

Łukasz Jasiński (listopad 2019)

Edytowane przez Łukasz Jasiński (wyświetl historię edycji)
  • 1 miesiąc temu...
Opublikowano

CYTATY Z KSIĄŻEK AUTORA "GUSTAVO ADOLFO BÉCQUER"

Miłość jest jak motyl:
kiedy usiłujesz je złapać, zawsze wymyka się z rąk.
Ale jeśli cichutko usiądziesz, to może samo do Ciebie przyleci.
 

generalnie oklepany fraz :)

Opublikowano

@violetta

 

To jest damski punkt widzenia na temat miłości, zresztą: motyl potem wysysa nektar - zdrowe soki, natomiast: męski punkt widzenia na temat miłości jest taki - wziąć wędkę i iść na ryby, siedzieć cicho nad rzeką i złapać ją na haczyk, a potem: zjeść - skonsumować.

 

Łukasz Jasiński 

Opublikowano

@violetta

 

Nie, wręcz przeciwnie: samoobrona przed wejściem do świata dwunożnych ssaków agresywnych - ludzkich stad, a wiadomo: stadami jest łatwo manipulować - rządzić, tacy jak ja posiadają człowieczeństwo - są na wyższym poziomie hierarchicznym, kończąc: serdecznie zapraszam na mój wiersz pod tytułem - "Holiszów" - wczoraj opublikowałem.

 

Łukasz Jasiński 

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Niebo przesypało się rdzą w niespokojne popołudnie.   Wyjące piaski zagłusza brzęczenie puszek, przetaczanych między domostwami.   Coś nadchodzi. Zmysły pożarła kurzawa do ostatniego ziarenka.   Jedynie łaciate kozy niewzruszenie wyskubują z ocienionych rozpadlisk suche źdźbła i słowa.     Pół-kobieta, pół-pustynia, 2017 r. 
    • To jest zbiór cząstek, z których każda stanowi zamknięty obraz, sama w sobie i sama dla siebie.  Zawarte w tych cząstkach impresje są bardzo ładne (pomijając rozedrgane powietrze - mam uczucie poetyckiego déjà vu po przeczytaniu), ale brakuje mi czegoś, co połączyłoby je w całość, czegoś więcej niż pustynna tematyka. Widoczna wprawdzie jest oś czasu (brzask - potem zamknięcie dnia), lecz choć wiersz krąży po różnorodnych obrazach, wydaje się bardzo statyczny. Metafory zlewają się ze sobą i w rezultacie żadna nie może w pełni się rozwinąć w wyobraźni odbiorcy i zrobić mocnego wrażenia - może to też wina tego, że utwór jest dość długi. Pierwsze pięć cząstek opiera się na tej samej formie gramatycznej: posypują, błyszczą, wznoszą, łamią, smakują - od pewnego momentu monotonia zaczyna się w irytujący sposób kumulować. Są dwie opcje - zastanowić się, jak głębiej połączyć ze sobą te obrazy, jak stworzyć między nimi jakiś dialog i jakieś interakcje, ewentualnie - zrobić z tego cykl miniatur, wtedy każda cząstka nabierze wyjątkowego wymiaru, bo nie będzie się kisić w jednej beczce z pozostałymi. A przypomniało mi się, że też kiedyś coś o pustyni chodziło mi po głowie; jak znajdę, to może wrzucę w ramach kręgów na wodzie.
    • W dłoniach trzymam pieczęcie echo niesie zaklęcie:   - Wy, którzy spojrzeniem karzecie zuchwałych - Wy, którzy oddechem kruszycie skały - Wy, którzy trwacie w cieniu Wzywam was po imieniu!   - Lucyferze, stań po mojej prawicy - Astarocie, zasiądź po mojej lewicy - Belzebubie, krocz przede mną - Belialu, ukaż się za mną   Duma, Próżność Żarłoczność i Arogancja Dziś w cztery świata strony Wysyłam was potępionych   Niech ogień wszystko spopieli Ziemia niech kości wybieli Niech woda szczątki pochłonie Powietrze niech truchłem wionie   W dłoniach trzymam ORDO SERVORUM SATANAE   Dies Irae! Dies Irae!
    • Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

        Czy aby na pewno?
    • To nie tyle opowieść o kremacji w ujęciu współczesnym, a bardziej podróż do odległych czasowo kultur, gdzie dokonywano ciałopalenia głównie ze względów praktycznych. Było to powszechne np. u ludów koczowniczych, podczas gdy tradycyjne grzebanie zwłok powiązać można z osiadłym trybem życia. (W pierwszych miastach neolitycznych, w Jerychu czy Çatalhöyük zaczęto zakopywać zmarłych członków rodziny pod podłogą domostw). Rozsypanie prochów (popiołów) i ich ponowne wkomponowanie w obieg materii (biologiczny) może mieć dla szczątków doczesnych znaczenie analogiczne do rozpłynięcia się duszy w boskim (czy kosmicznym) absolucie.
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...