Nie taki całkiem wesoły film

[m1234]

Oglądasz?

 

Twoje odbicie w szkłach okularów,

szybach witryn w remoncie,

ukradkowych źrenicach,

które akurat nie były moje

 

ale kogoś, kto patrzy sekundę później –

a może wcześniej? Kto wie.

Różnica to detal, oddech,

który zdążył zaparować szkła,

zanim zdałaś sobie sprawę,

że to już nie moje oczy.

 

Scena pierwsza: twoje odbicie w szybie.

Scena druga: moje oczy, które już nie patrzą.

 

Nie mówimy o tym co się dzieje teraz,

tylko o tym co mogłoby się wydarzyć.

Rozmawiamy w czasie warunkowym

i o czasie warunkowym.

 

Światło pod kątem dzieli pokój –

każde pół zdania wpada w cień,

drugie pół jeszcze się broni.

 

Scena trzecia:

 

Bo przecież chodzi o to, czego nie było.

Czego nie dopytałem.

Czego nie wypowiedziałaś.

Bo nie miało sensu.

Bo było za późno.

Bo zatańczyliśmy,

a ktoś patrzył

i nie wiedział, czy to co widzi,

to rzeczywistość, czy scenografia.

 

A ja jestem prostym mechanizmem.

 

Przebitka:

 

Niektóre zdarzenia istnieją

tylko, dopóki ktoś je ogląda.

 

Więc jest tak –

zagrają to do końca,

popatrzmy jak na scenę:

ona wychodzi i nie wraca,

on odegrywa rolę ninja –

trochę polata po ścianach,

a ona zagra według innego scenariusza,

powtarzając kwestie,

których w tym brakuje.

 

Finał:

 

Zanim zdążę dopić kawę,

a twoje usta zetkną się z goryczą wina,

ktoś wyłączy światło.

Zostaniemy sami –

ty na swojej kanapie,

ja w moim fotelu,

będziemy tak pomiędzy,

gdzie echo niedokończonych dialogów

zabija każdy film.

 

Napisy:

 

Ten film nie ma napisów końcowych,

nie zostały jeszcze napisane

 

[Domysły Monika]

@m1234 twoje wiersze są na tyle refleksyjne że czytelnik staje sam przed sobą...