Rubin

[wertykalnie]

Chciałabym nadać jakąś modę
Jakąkolwiek
Siedzę skitrana w swoich czterech ścianach
Czuję jak mnie gniecie stęchłe zakurzone powietrze
Wyciska mi na twarzy grymas pospolitości.
Kiedyś bardzo starałam się być jakaś
Dzisiaj myślę, że jestem aż nadto
Teraz boję się, że jestem dziwna
Wmawiam sobie, że to dobrze
Ale też szczerze w to wierzę
Boże broń od nijakości

Bulgocze mi pod czachą pełno myśli
Chcą wyjść, ja im nie pozwalam
Chcą się udzielić innym
Samotnie lgną do towarzystwa
Ktoś mnie określi
Ktoś mnie obrazi
Ktoś pomyśli o mnie brzydko
Ktoś mnie nie zechce
Ja to rubin, wsadź mnie w kolczyk
Będę dyndać przy uchu i nic nie powiem
Będę milczeć zawieszona w niemym krzyku
Usłyszysz mój głos gdy na to pozwolisz
Chcę się przedrzeć przez tłum
Stanąć przed zgrają
Powiedzieć, że jestem
I będę taka, a nie inna
Że od teraz będą mnie naśladować
Jak Simon mówi
Będą robić co każę, co wolno, co fajne, co ładne
Pstryknę kostkę domina
Będę patrzeć jak upadają jedna po drugiej

 

alicja

[aff]

Rubin być może może dodać pewności siebie. 

Nie wydaje mi się, to tylko sposób, w jaki patrzymy na kogoś, zapewne to powinno być ważne.

Prawdziwa odwaga to jednak, nie bać się samego siebie, zwłaszcza takiego, którego nikt nawet nie zauważy.

Tak mojemu. PZdr :-)

 

[Domysły Monika]

@wertykalnie Wyczuwam tu dwie wersje...

Od ..."Ja to rubin"... Ta sama a jednak

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.