Przerwa

[Sylwester_Lasota]

Siedzimy obok siebie. Ja, Skippy i Tony. Siedzimy przy stołach zawalonych narzędziami, częściami maszyn i innymi mniej lub bardziej potrzebnymi rupieciami. Każdy wygospodarował sobie nieco wolnego miejsca na kubek herbaty lub kawy i tego co przyniósł do zjedzenia z domu. Ubrani jesteśmy w brudne, poplamione smarami i olejami firmowe ubrania. W zgrubsza obmytych dłoniach każdy z nas trzyma wyciąniety przed chwilą z kieszeni telefon.

Ostatnio mało piszę, ale idąc do pracy w mojej świadomości zaczął się rysować wiersz. Może nie wiersz jeszcze, ale zaledwie jego szkic. Pomysł. Tak, pomysł na wiersz. W pamięć wryły mi się dwa pierwsze wersy i starałem się ich nie zgubić przez pierwsze godzimy dość pracowitego dnia. Udało się nawet więcej. W jakimś przebłysku w głowie ułożyły mi się kolejne dwa. Mam więc już całą pierwszą zwrotkę. Teraz wystarczy ją rozwinąć i znaleźć jakieś sensowne zakończenie dla całości.

Herbata stygnie, zjedzona do połowy kanapka schodzi na dalszy plan, a wraz z nią cała otaczającą mnie rzeczywistość.  Zanurzam się cały w myślach i języku. Liczę sylaby, dobieram słowa, szukam metafor, piszę, poprawiam, piszę dalej. Zwrotka za zwrotką staram się zbudować kolejny prosty wiersz z nadzieją, że uda mi się zawrzeć w nim coś więcej niż zwykłą grę słów...

- Nie wiesz czy John jutro pracuje z nami - pyta Skippy.

Skippy jest Australijczykiem. Właściwie, to ma na imię Mathew, ale twierdzi, że nie lubi swojego imienia i prosi, żeby nazywać go imieniem kangurka z bajki. To jego nick. Nie lubię  przezwisk, ale w jego przypadku przyszło mi w dość naturalny sposób przejść od prawdziwego imienia do przezwiska, tym łatwiej, że prawdopodobnie niewielu ludzi w fabryce wie, że Skippy, to tak naprawdę Mathew.

Spojrzałem na nie niego, odrywając na chwilę wzrok od wyświetlacza mojego Samsunga, bo to pytanie najwyraźniej było skierowane do mnie. Utwierdziło mnie w tym również to, że w przelocie napotkałem też pytające spojrzenie Toniego.

- Nie, nie wiem - odpowiadam i chcę wracać do pisania mojego wiersza, ale powstrzymuje mnie dziwny uśmiech na twarzy Skippiego. Dopiero po chwili uświadamiam sobie, że odpowiedziałem mu po polsku. Śmieję się.

- Sorry - mówię - No, I don't know. 

Rozmawiamy jeszcze przez chwilę i wracam do mojej pracy nad wierszem.  Brakuje mi tylko zakończenia. Składając słowa, wpada mi pomysł na jeszcze jedną zwrotkę. Spisuję ją szybko, bo wiem, że jeśli rozproszę się, to może mi uciec i nigdy nie powróci w takim samym kształcie.

Zakończenie mam już gotowe. Pozostało mi tylko przeczytać wiersz kilka razy i wyłapać potencjalne błędy. Z doświadczenia wiem, że  na pewno coś przegapię. Czytam po raz kolejny. Myślę, że jest wystarczająco dobrze. Można wysłać wiersz na forum. Jedno kliknięci i wiersz został wysłany. Od teraz, gdziekolwiek jesteście możecie go przeczytać.

Moi koledzy już skończyli przerwę. Tony właśnie myje kubek nad warsztatowym zlewem, a Skippy zabiera swoje narzędzia i rusza do kolejnej awarii. Pora i na mnie. Koniec przewy.

 

 

Edytowane 19 Marca przez Sylwester_Lasota (wyświetl historię edycji)

[wierszyki]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

;-)

[Sylwester_Lasota]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

No proszę i mamy zaczynek kolejnego wiersza :)

[wierszyki]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Fajna taka opowieść jak..

Ja przeczytalam Twój tekst w czasie smażenia 1 naleśnika ale jak zwykle mam już problem z koment ;/

Hydraulik - 3 sylaby wg mnie - hy drał llik.

Pzdr

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

[Sylwester_Lasota]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

U mnie hydraulik dzieli się tak: hy-dra-u-lik. Czyli cztery moim zdaniem. 

 

@aff

 

Jak widać można tak i tak. Przyjmijmy, że posługuję się potoczną polszczyzną. Ok? :)

Poza tym ten potoczny podział na sylaby jakoś bardziej do mnie przemawia.

Pozdrawiam. 

[BożenaJoanna]

Wiersz może powstać w każdej w chwili, nawet w przerwie przy robocie.

Pozdrowienia

[Sylwester_Lasota]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Zgadza się. W najbardziej nieoczekiwanych momentach, bywa jednak, że uleci w przypadku niemożności zapisania i już nigdy nie powróci w takiej formie w jakiej pierwotnie się objawił. :)

 

Również pozdrawiam.

[logika]

@Sylwester_Lasota Poeta. Brzmi dumnie. "Portret artysty z czasów młodości " - spotkali się rano w przesyconym wilgocią parku. Piękni oboje. Brat pochyla twarz nad twarzą siostry. Całują się długo i namiętnie. Zaraz, zaraz. On pióro gwałtownie z marynarki i piękny biały notes. No tak, nowy Wiersz na gorąco. Piszę co czuje teraz. Jeszcze z ustami na jej ustach.

 

Poeta to dziwny stwór. 

A tu stół pełen klapcęgów, śrubokrętów i taśm izolacyjnych.

Poeta bywa pracowity.

A przy tym natchniony.

I ten cały masakryczny świat jest jakby piękniejszy. Radość twórcy. A potem obawa i niepewność. Bo wszak to nie tylko : " o przyjdź jesienią, w chwili smutku i dłonie swe ciepłe, pachnące, na cierpiące połóż mi skronie, o śmierci."

Ale również Wiersz o życiu szczurów w miejskiej kanalizacji. 

 

Niech Stwórca zlituje się nad mistrzem słowa. Bo warto.

 

To inspirujące. Cierpienie elektryka z grupy utrzymania ruchu. Wzniosłe. 

Bo logicznie niżej ten majster słowa od pierdolonego motylka co ma już na kwiatek....

 

Lubię takie inspiracje.

Ukłony.

[Sylwester_Lasota]

@rusłan, dzięki za pochylenie się nad tekstem.

Pozdrawiam.

[Wiesław J.K.]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

@Sylwester_Lasota Dokładnie tak! Zdarza się! Pozdrawiam!

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

[Sylwester_Lasota]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Dzięki za potwierdzenie.

Również pozdrawiam.