Przemijanie

[zielarz]

Gdy dąb koronę liśćmi trwoni,  

czas, jak żebrak, po niebie kroczy -

W sękach pnia płacz wieków się gości,

a kręgi w rdzeniu to milczących ojców oczy.

 

Rzeka, co głazom pieśń odmawia,

nocą do zimnych trumien płynie -

Niesie kurz gwiazd, łzy mgieł porannych,

A w swym sercu wiecznie już ginie.  

 

Człowiek - iskra, co w pyle drży,  

w szkle godzin twarz próchnem znaczy.  

Lecz wiatr mu szepcze: „Twój dom nie stoi -

W korzeniach burz i w piołunie rozpaczy”.  

 

Gdy księżyc krew zastygłą sączy,  

świt rozcina czarny całun dni…  

Prawda nie w tym, co trwa, lecz w tym, co pęka,  

gdzie wieczność z chwilą dzieli rdza.  

 

A wiatr ziarna w ziemię chowa,  

gdzie śmierć i życie dzieli chwila -

Każdy upadek to nowa pieśń,  

Co z martwych liści wiosnę wyrywa.

[Domysły Monika]

@zielarz piękne....

Wzruszające i piękne 

[Kwiatuszek]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Pięknie napisane, bardzo ładny wiersz, pozdrawiam!

[Domysły Monika]

Ja przepraszam że nie w temacie wiersza ale....

Ta data urodzin

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

 

Jeśli to nie pomyłka to taki talent w tym roczniku chylę czoło 

[zielarz]

@Domysły Monika pomyłki nie ma haha ale wiersz mama pisała ja to bym nawet rytmu nie ogarnął.

[andreas]

Brawa dla mamy.