Tradescantie

[Dekaos Dondi]

ciemność zapada bardzo szybko

nagle jestem gdzie indziej

zdążyłem uciec

 

widzę znowu ten sam cień

skrawki mroku szybują między drzewami

by po chwili zniknąć

 

co za piękny sad rześkie powietrze

nasycone zapachem słodkich owoców

pomarańcz śliwek i jabłek

 

tańcują przed oczami

niczym tancerki na łąkowej scenie

uplecionej z porannej mgły

 

oświetlona poświatą

w kształcie pięciolinii z dźwięcznych nut

sama w sobie jest dziełem sztuki

 

pszczoły w kolorowych sukienkach

nakładają łyżeczkami wyrzeźbionymi z wosku

odrobinki miodu do kryształowych kubeczków

wyżłobionych w mroźnych sopelkach

 

strumyk przezroczysty tak bardzo

że widać przez niego myśli ryb

unosi ożywczą wilgotność wstęgi

ukośnie do zielonej falującej trawy

opłukuje drzewa z cuchnącego brudu

koi rany owija migoczącym lśnieniem

 

bystre rybki ocierają srebrzystość

o widmowe kształty snu

 

są też stada piranii

ale rozumiem że to konieczne

do wzmocnienia płynięcia

chociaż okrwawione

kawałki mięsa i skóry pomlaskują

w kryształowej wodzie

 

jestem wewnątrz lecz mogę oddychać

nawet lepiej niż powietrzem

słyszę skowronka

siedzi na fali wznoszącej

dosięga śpiewem daleki brzeg

 

klucz wiolinowy z armią nut

drąży tunel do błękitnego kresu

początku drogi

 

po drugiej stronie horyzontu

widzę następny

muszę sprawdzić co jest za nim

 

pod sklepieniem umysłu krążą niewiadome

obijają ścianki chcianym szelestem

lecz za chwile spłoną

nie będąc pożarem

 

a jednak na krawędzi przebudzenia

zakwitają tradescantie