Dzisiaj (9)

[Corleone 11]

   Poczułam się lekko, uniesiona duchowym zwycięstwem. Radośnie. Szczęśliwa. Objęłam Jerzego i pocałowałam w policzek, a oczy śmiały mi się doń. Uśmiechnął się, przytulając mnie do siebie. 

   - Gratuluję. Podziękuj sobie - szepnął mi do ucha.

   - Mamy numery swoich telefonów - zaczęłam, gdy usiedliśmy z powrotem. - Pora okazać sobie więcej zaufania. Chcę, abyś wiedział, gdzie mieszkam. Proszę. To mój adres - wyjęłam z torebki bloczek samoprzylepnych żółtych karteczek, napisałam na pierwszej z nich własne imię i nazwisko oraz nazwę ulicy wraz z numerem domu i mieszkania. Po czym odkleiłam ją i, obróciwszy jego dłoń wewnętrzną stroną do góry, przykleiłam pomiędzy kciukiem a palcem wskazującym. 

   - O, proszę! - powtórzyłam, dociskając raz przy razie papier wzdłuż krawędzi, aby trzymał się dobrze. Zerknął na nią, nie odklejając.

   - O proszę - powtórzył po mnie. - A to ci niespodzianka.

   - Tak. I nazwałabym ją zasłużoną - popatrzyłam mu w oczy. Przekrzywił lekko głowę, przymykając jednocześnie lewe oko. 

   - Ach tak? Zasłużoną, powiadasz? - zapytał. - Ale czym?

   - No... wiesz sam - w odpowiedzi zmarszczyłam się leciutko jak wtedy, gdy dotknął palcem mojego nosa, wyszukawszy tę minę z repertuaru reakcji. Podeszła mi, jak to nazywa się potocznie, ta właśnie.

   - A to mój adres - wyjął z portfela wizytówkę i sięgnął po spoczywający na blacie kawiarnianego stolika długopis najwyraźniej nie chcąc, abym czekała ani się zaniepokoiła. 

   - Dzięki ci, Jerzy - uśmiechnęłam się do siebie w myślach. - Obyś zawsze był taki przewidujący... 

   - Napiszę twoim, dobrze? - nie czekając na odpowiedź zaczął zapisywać przestrzeń między swoimi personaliami a numerem telefonu.

   - Niedobrze - zażartowałam w odpowiedzi, marszcząc się ponownie.

   - Aha, zmiana kolejności - dotknął palcem mojego nosa, przerywając na chwilę pisanie. Odwrócił wizytówkę i napisał na tylnej stronie kilka słów.

   - To twój adres w Holandii - popatrzyłam na wyrazy. - Dzięki ci bardzo.

   - Tak - potwierdził. - To mój adres tam. Powinnaś znać także i ten. Tak jest uczciwie - dodał, podając mi - teraz zapisany już obustronnie - kartonik. Po czym spojrzał na na wciąż trzymającą się jego dłoni karteczkę. 

   - Rumia, tam mieszkasz - odczytał nazwę mojego miasta. - Mm... po raz kolejny los wskazuje mi na morze - zrobił zamyśloną minę. - Ciekawe...

   - Jerzy, nie przyśpieszaj - upomniałam go żartem. Dla uspokojenia, poczuwszy chłód wokół serca, pacnęłam go palcem po nosie. -Ach, te moje obawy! - pomyślałam. A na głos dodałam: - Teraz ja, teraz ja!

   - Teraz ja - powtórzył po mnie, krzywiąc się za moim przykładem. 

 

   Warszawa, 17. Lutego 2025 

Edytowane Wtorek o 09:46 przez Corleone 11 (wyświetl historię edycji)

[Kwiatuszek]

@Corleone 11 Ciekawe co będzie dalej... Przeczytałam wszystko, a właściwie pochłonęłam haha. Bardzo lekko i przyjemnie się czyta. Pozdrawiam i czekam na kolejne części.

[Corleone 11]

@Kwiatuszek

   Wielce Ci dziękuję za wizytę, przeczytanie i pozytywną ocenę. Oraz za pozostawione pod "Dzisiaj"-odcinkami uznania. Pochłonęłaś, powiadasz, to, co "(...) Bardzo lekko i przyjemnie się czyta (...)". Doskonale - właśnie tak miało się czytać.

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

   Serdeczne pozdrowienia. 

[Kwiatuszek]

@Corleone 11 Lubię takie lekkie czytanie, z którym można się utożsamiać. Sama próbuję trochę pisać opowiadania ( kilka tu dodałam:-)), poezja też aczkolwiek proza jednak jest mi chyba bliższa.