Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano (edytowane)

(Głodny księżyc)

 

Pod imieniem Eulalii, czyli „Dobrze mówiącej”,  –

Jedno z imion Ciotki. – Czyż dlań komplementu słońce?

Pod imieniem Modesta, więc „Z umiarem” „Skromnego”.

Pod znakiem Lwa, symbolu dla silnego, odważnego.

Pogoda dość mroźna przy jej ostatniej łagodności. –

Czujnyż indiański obserwator zza egzotyczności?

Dla ciała błysnęła mi znakiem na dziś dzień choroby.

Przejdzie jak wiele? Czy jak któraś musi między groby?

Ale „póki my żyjemy”, póki ja jeszcze żyję,

Niech stan ciała może przejściowy mi duszy nie wyje! [1]

A tu pan polityk powiedział, oraz ludzkie trendy... –

I choćby pełni, żeby mieć pretekst uciec którędyś.

To był sen? a może nie? czyżby jedynie marzenie?

Wielka woda – morze „nieżywe”-„pustynne”, stworzenie

Jeśli jakieś, a przecież zapewne wśród tych mas wody,

Skryte za płaszczem nieożywionej ciało przyrody.

Przyszedł mi do głowy mikry kryl i wielki wieloryb,

Nieukazujący się i nienależący do ryb...

Samotny we śnie, wołam w głębię bądźże pozdrowiony

Patrząc czy mi pustka odpowie znakiem utęsknionym.

I „głębia” odpowiedziała: drryyy – dość zaskakująco,

Na znak straszliwy, że dzień i spanie ma się ku końcom.

 

PRZYPIS

[1] Chodzi o wyjedzenie jak w „Panu Tadeuszu” Adama Mickiewicza „rosa oczy wyjje”, a nie o wycie.

 

Ilustrował program „Imagine”, pod moje dyktando.

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Edytowane przez Marcin Tarnowski
usunięcie literówki (wyświetl historię edycji)
Opublikowano

@Marcin Tarnowski powiem że  piszesz ...

"Zawile" są wiersze które czytasz i jest bęc wiesz o co chodzi, twoje treści rozwijają myśli wolno ...nie piszesz ", prościutko" komentarz z przymrużeniem oka..

Całkiem serio... treść do poczytania, posiedzenia przy nim 

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @Robert Witold Gorzkowski tak to brzmiało w liście, a w opisie siódmej bitwy pod Troją to brzmi tak: … aby zmóc przerażenie olbrzymią tarczę krzyku podnoszą nad sobą Grecy. Bitwa jest wielka i piękna. Wrzawa tak miła bogom jak tłuste mięso ofiar. Rośnie w górę i w górę dochodzi do boskich uszu. Różowych od snu i szczęścia więc schodzą bogowie na ziemię.  @Robert Witold Gorzkowski i teraz na koniec puenta:   „Jest tyle miejsc zdobytych, widzianych. Italia, Hellada, czy "Martwa natura z wędzidłem". "Wysoko w górze- on", już nie wiem czy to zdumienie, zdziwienie- ono przecież też istnieje. Herbertowskie wołanie ze wzgórza Filopapposa- "on'! Widać, co, kogo, gdzie. A może to tylko błysk uporządkowania, tam leżą estetyk wszelkie doznania.”   To prawda Aniu ale każdy tą estetykę po swojemu interpretuje. Ania jako estetyczne doznania, Herbert jako głos z Akropolu, Freud jako parapraksje, a ja jako poszukiwanie wczorajszego dnia.  Super wiersz można go jeść łyżkami.    
    • @Annna2 ponieważ Berenika zanim ja skończyłem się pakować na wyjazd a jest godzina 1:50 napisała esej godny Herberta nie będę już nic wymyślał. Przeszukałem swoje zbiory i znalazłem list Herberta (nigdzie nie publikowany) tak szczery że aż boli, przyziemny że niżej się nie da ale mówi o tym co robił zanim doznał epifanii i wolał ze wzgórza Filopapposa" i tylko ta estetyczna kontemplacja nawaliła, a prawdziwą metaforą zagdaczę i zaszczekam i odwalając odczyt pochwalny dla luźnych chwil Herberta wyjeżdżam na Podkarpacie do zobaczenia Robert

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

    • @violetta Viola

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      , na samą myśl głowa boli...
    • słuchajcie wszyscy i wszem i wobec chciałby lecz wstydzę się dla niej napiszę jak napisałem swój pierwszy wiersz chce lekko bez murów i twierdz tak jak trzmiel krąży przy kwiatu kielichu i wgłębić się chce byłem i jestem i ona była i kwiat tu swój pozostawiła podlewałem a on rósł jej ciągle mało aż  nic nie zostało teraz na brzegu morza dziecko bawiące się w piasku stawia zamki a w błękitno  -zielonym płaszczyku wiaderka ziarenka piasku tajemniczo błyszczą się przy sobie wiem, powiedziała i odeszła do niego
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...