Ludzie i Ludzice!

[Marcin Tarnowski]

Straszny sen miałem a bardzo proroczy,

( Może tematyka kogoś zaskoczy,

  Bo był zamiast z przesłań transcendentnych,

  Interpolacją trendów ewidentnych) :

                    Pożar, więc wrzasnąłem: „Ludzie, pali się!”

                    Na co krzyk pani, żebym się odwalił,

                    Bo ona nie « ludziem » tylko « ludzicą »!” –

Na tenż efekt dzielący ogół liczą?

Ci od posłów i posłanek lingwiści,

Manier na ministry kreacjoniści,

Na czytelniczki oraz czytelników,

Prawniczki w przeciwieństwie prawników,

Pacjentki w kontraście do pacjentów.

Czyż i „elementki” do elementów?

Językoznawcy od wtykań kreseczek.

Jaki podział, dziwność wmusicie jeszcze?

O WOLNOŚĆ ZWRÓCENIA SIĘ DO OGÓŁU! –

Wołam, miast wytykań podług szczegółów.

Mój głos cichutki – strofa nic nie dała, –

Szatkownica narodu, ludzkości działa.

 

„Proszę pana, o czym ten wiersz jest tak naprawdę?”

Wiersze są dla inteligentnych ludzi i zasadniczo po zapakowaniu treści w formę, nie należy ich rozpakowywać i dzielić na składniki pierwsze, by je podawać osobno „łopatą”. A ten wiersz jest zbudowany tak prościutko, że tym bardziej!

Jednakże, żeby nie być nieuprzejmym:

Jest coś podejrzanego w dzieleniu ludzi na grupy, to mianowicie, że utrudnia to zwrócenie się do nich jako do ogółu, co może być absolutnie koniecznie. I co wtedy?