Kamień

[Agnieszka Charzyńska]

Marmur różowym światłem dziwnie jaskrawieje,
Groźnie syczy piaskowiec pąsowo rozgrzany,
Łzą pylistą i płową powoli kruszeje,
Słabną kościelne mury, pałacowe ściany.

W rytm huku drżą kolumny wysmukłe i białe,
Jak brzoza  osaczona rudym wielogrzmotem,
Z wolna chylą się wieże, w dymie pociemniałe,
Dachówki odpadają z kolczastym łoskotem.

Katedra wśród tańczących, łakomych płomieni
Wieńcem blasków, welonem dymów otoczona,
Pocałunkiem upału zatruta śmiertelnie

Kamienną skargą szumi, trzeszczy - wreszcie kona.
Gruzy kryją nadzieję, miłość, żal i wierność,
A całun na nich kładą – błękitnawe cienie…

Edytowane 22 godziny temu przez Agnieszka Charzyńska (wyświetl historię edycji)

[Manek]

Czy to o Notre-Dame de Paris?

[Agnieszka Charzyńska]

@Manek  Frauenkirche. Cała książka dotyczy jednego zdarzenia. I faktycznie było tak, że ten kościół płonął ponad dobę, zanim się zawalił - i tak też jest w wierszu.