Zimowa cisza

[aniat.]

Wszystko zasnęło w zimowej ciszy,

jezioro i kamień w polu.

Lekkości skrzydeł nikt nie słyszy,

świat się rozebrał z kolorów.

 

Niedożywione trawy przy drodze

oziębłym straszą spojrzeniem.

Ich chude ciała okryte szronem,

wiatr ciężko ugniata w ziemię.

 

Drzewa choć strojne w białe koronki

żadną muzyką nie koją.

Swym zimnym szponem szarpią powietrze.

Tylko dla martwych ostoją.

 

Wszystko uśpione w zimowej ciszy,

ciepłym oddechem nie żyje.

Nawet mgła sennie kładzie się polem,

milczeniem otula szyję.

 

Zostawiam w białym arrasie śniegu

ślady swojego istnienia.

Idę ku domu, gdzie w oknach jasność

tli się z jasnego płomienia.

 

Ogień roztopi lodowe serce,

zabierze martwą ciszę.

Może, gdzieś w jego gorącej pieśni

słowa nadziei usłyszę.

Edytowane 3 godziny temu przez aniat. (wyświetl historię edycji)

[Rafael Marius]

@aniat.

Czyli wiersz jest tak naprawdę o zimie w sercu.

[Wędrowiec.1984]

@aniat. O, no, podoba mi się. Jest strofa stanisławowska i klimat starych dziewiętnastowiecznych ballad. Super.

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Po ciszy powinien być Enter. 

[Jacek_Suchowicz]

jak mi się marzy zimowa cisza

o której pięknie tak piszesz

bo u mnie jesień styczniowa licha

wiatr ostro smaga a nie kołysze

 

jest buro szaro deszcz czasem zatnie

wiatr jeszcze znienacka duje

w czapkach szalikach i ciepłym palcie

i tak część ludzi choruje

:))

[aniat.]

@Jacek_Suchowicz cudownie i podziwiam, że tworzysz tak na zawołanie

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

@Wędrowiec.1984 dziękuję