Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Seksualna Obojętność

Tectosmith
 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

  • Ten utwór został doceniony przez użytkowników.
Tectosmith

Tectosmith

Opublikowano
  • Ten utwór został doceniony przez użytkowników.
Opublikowano (edytowane)

Bo w każdej chwili czuję namiętność,
Złocisty posmak ust przemijania.
I właśnie teraz, kiedy mnie nie ma,
Rozkwitła barwność wiecznego oddania.

 

Mam i dotykam! Wciąż tęczą się bawię.
A Ty kochana rozlana w promieniach,   
Mienisz się w barwach, jakby opalem
I ciągle czekasz, i ciągle zmieniasz...

 

Bo w każdej chwili czuję Twą miłość,
Szmaragdu odcień przegniłej zieleni.
Bo wtedy właśnie, kiedy mnie nie ma
Czuję te smaki wszystkich odcieni.

 

A Ty kochana odmawiasz poznania,
Wplatasz warkocze w moje wspomnienia,
Rozkwitasz dumnie w jasnych oparach
I ciągle mamisz przysięgą istnienia. 

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Edytowane przez Tectosmith (wyświetl historię edycji)
18
Tectosmith

Tectosmith

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Bardzo Ci dziękuję. Cieszę się, że wiersz się spodobał.

Może faktycznie czeka na kolejną bajkę? Przydałaby się.

O miłości, ale nie tej damsko męskiej.

Dziękuje i pozdrawiam ciepło.

1
wierszyki

wierszyki

Opublikowano
Opublikowano

Bardzo ładna ilustracja fotograficzna.

Trochę tytuł zabija, zwłaszcza że się też jakby wyprostował (?!) bez ogonka w ę. ;-)

Niektórzy ludzie stają się obojętni seksualnie także z jakichś problemów zdrowotnych, ludzie sobie naprawdę bliscy zwykle potrafią dojść do takich przyczyn przez rozmowę, nie zawsze da się pokonać takie przeszkody.

Pzdr.

  • Tectosmith zmienił(a) tytuł na Seksualna Obojętność
Tectosmith

Tectosmith

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

No już chyba rok cały tutaj mnie nie było. Dziękuję i pozdrawiam.

@aff Fotografia mojego autorstwa. W tytule faktycznie ogonek zjadłem pod "e". Przekaz tytułu na pewno jest właściwy, ale nie jestem przekonany do tego tytułu. Może kiedyś się zmieni.

Dziękuję i pozdrawiam.

@violetta A ja zacząłem. Dziękuję i pozdrawiam.

3
Tectosmith

Tectosmith

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Faktycznie zdarzało się, że przysypiałem czasami...

Chodzi jednak o to, że w poezji pozostawiam sobie dowolność wyrazu moich emocji i tak to będę przedstawiał.

A jeśli chodzi o to słowo "Bo" to po prostu zastępuje "ponieważ" a od "Ponieważ" zdanie już można zacząć :-)

2

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Alicja_Wysocka
      anyżowo

      Przez Alicja_Wysocka · Opublikowano

      @Wędrowiec.1984 No dobra, ale poprzednie moje tłumaczenie, bardziej mi się podoba, jest takie... bardziej poetyckie.  Przy pisaniu świadomość trochę się plącze z wyobraźnią, przynajmniej w moim przypadku tak jest :)
    • Wędrowiec.1984
      anyżowo

      Przez Wędrowiec.1984 · Opublikowano

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      To nie jest splątanie kwantowe, tylko splątanie świadomości.
    • Piotr Samborski
      Zaświeci !

      Przez Piotr Samborski · Opublikowano

      Dawniej każdy poranek pachniał złotem. Słońce wschodziło nad wzgórzami i bez słowa kładło na dachach ciepło, które otulało serca jeszcze przed pierwszą kawą. Ale od jakiegoś czasu coś się zmieniło. Niektórzy mówili, że światło stało się zbyt białe, inni że zbyt blade. Starzy ludzie w wioskach patrzyli na nie z lękiem, dzieci – z obojętnością. A ono wciąż tam było. Na niebie. Zawsze na niebie. I właśnie to było najbardziej niepokojące. „Nie czuć go” – mówiła codziennie staruszka Maja, siadając na swojej drewnianej ławce. „Kiedyś czułam, jak przechodzi przez skórę i dociera do duszy. A teraz… tylko patrzę, ale nie widzę.” Ludzie zaczęli snuć domysły. Czy to przez dymy, które wznosiły się z fabryk po drugiej stronie wzgórz? Czy może przez coś bardziej niewidzialnego? Przez rzeczy, których nie da się zmierzyć – jak strach, obojętność, rozpad miłości? Niektórzy szeptali, że prawdziwe słońce już dawno zgasło. Że to, które świeci teraz, to tylko replika – sztuczna kula światła stworzona przez tych, którzy chcieli kontrolować nie tylko czas, ale i nasze nastroje. „Zamienili nam światło serca na światło technologii” – pisał ktoś na ścianie opuszczonej stacji meteorologicznej. Ale pewnego dnia przyszedł chłopiec. Miał na imię Elian. Pojawił się znikąd, w butach z błota i z patykiem zamiast laski. Nie zadawał pytań. Siadał pod drzewami i mówił do liści, do wiatru, do kamieni. Ludzie uznali go za dziwaka, ale dzieci zaczęły go słuchać. A potem coś się wydarzyło. Pewnego ranka, kiedy Elian stał na wzgórzu, zamknął oczy i rozłożył ramiona. Słońce – blade i nieruchome – zaczęło wypełniać się ciepłem. Powoli, bardzo powoli, niebo poruszyło się z westchnieniem. Jakby przypomniało sobie, że kiedyś umiało kochać. W ciągu kilku dni ludzie zauważyli zmianę. Ptaki zaczęły śpiewać wcześniej, a cienie drzew znowu stały się miękkie. Staruszka Maja płakała z radości: „To ono. Prawdziwe. Wróciło.” Ale Elian powiedział tylko: – Ono nigdy nie zgasło. To my przestaliśmy świecić od środka.  
    • Waldemar_Talar_Talar
      Może usłyszy i powie tak

      Przez Waldemar_Talar_Talar · Opublikowano

      @Rafael Marius - dzięki - 
    • Waldemar_Talar_Talar
      Sen o śmierci

      Przez Waldemar_Talar_Talar · Opublikowano

      @Rafael Marius - dzięki -

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...