Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

@Domysły Monika Tak, życie takie. Choćby pisarza, ale nie tylko. Bynajmniej nie tylko. I serio tak bywa że im więcej napisane tym bardziej nie wiadomo o co kaman. Też tak mam. I też tłumaczę, że nie jestem tym tysiącem swoich wierszy, a pierwszej swojej książki wręcz nie lubię, bo nie lubię. Za długo ją pisałem i w ogóle umknęła mi właściwie myśl przewodnia. Albo za bardzo chciałem ją dopisać. Jestem zdania, że książkę no to powinno się generalnie w miesiąc machnąć, coś poprawić ale nie za dużo, sprzedać bo przecież liczy się sprzedaż, a potem co innego. No ale to teoria jest, a praktyka rozdaje niekiedy zupełnie inne karty...

Opublikowano

@Leszczym Nie lubisz pierwszej książki ...czas machnął ci refleksją. Dorosnąć nie wiem czy to znaczy to samo co zmądrzeć

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

ale z perspektywy tu i teraz, przeszłość wydaje się taka "niedopracowana" ...nie chce radzić ale gdyby to uznać za drogę od - do (teraz) - ciekawe czy byś powiedział ...kurde ale bym to teraz "machnął" !! 

Wiesz myślę że to jest taki ... Biały Kruk - twój 

Pierwszy krok .. 

Jesteś w słowach choć to nie jest twoja tożsamość...a może jest 

I to jest fascynujące bo wiesz że oni nigdy nie będą pewni

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

 

@Leszczym :) wszyscy jedziemy na tym samym wózku - w drodze do samopoznania.

I to jest niestety, albo stety - cholernie poważne. Nikt za nas tego nie zrobi, tj. nikt nie będzie za nas szukał, dociekał.

Ale to może dobrze, bo przecież nie lubimy, jak ktoś nami dyryguje:) 

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

 

@Leszczym :) jedni nie piszą drudzy piszą :) Samopoznani mogą robić co chcą :). Niektórzy od razu ewakuują się z tego padołu ziemskiego, inni zostają 'bo coś tam' ;)

"Przed oświeceniem rąbać drwa, po oświeceniu rąbać drwa" - uwielbiam ten cytat 

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • jestem tylko łzą w oku świata spadam w jednym mrugnięciu tnę poplątane nici uczuć przychodzę jak płacz odchodzę uśmiechem zarażony czasem chwytam bezpańskie chwile jak psy szczekające o zmierzchu czuję oddechy tych co byli dla nich świeże kwiaty ode mnie znicz zegar wariat do grobu złoży poetę który nie czuł że żyje
    • Od urodzenia, aż do ostatniej godziny Dana odgórnie lub przez dziedzictwo rodziny, Jednemu sprzyja, drugi trochę mniej dostaje, Czy zawzięcie pracuje, czy w pracy ustaje.   Od wieków już wiadomo, że przez życie całe Towarzyszką wierną, zaś zasługi niemałe, Bez których tak trudno, a nawet niemożliwe Życie wieść dobre bez udręk i trosk, Choćby dobrobyt był i układy szczęśliwe Bez jej pomocy stopią się jak wosk.   Na całe życie przypisana do osoby, Więc powinna pomagać stale, każdej doby – Nie zawsze, są przypadki znane I w księgach przodków zapisane: Gdy staramy się za mało Życie będzie nam kulało.   Więc zmienna i kapryśna: raz jest, raz jej nie ma, Rozgniewana, bez żalu człowieka porzuci, Na lodzie zostawi, dobra do śmieci rzuci. Zawieszony człek między stronami obiema Jak w wahadle w stronę to w jedną, to znów w drugą Bez ustanku się buja i do końca nie wie Czy on Doli służy, czy Dola jego sługą.   Egzemplarz się trafi co pomaga leniwie. Niezdarne też zdarzyć się mogą – przyznać trzeba – Nie pomogą, gdy zajdzie pomocy potrzeba. Jak nie w parze nazywamy niedobranymi: Rolnika przypada kupcowi i odwrotnie, Rolnik nie zbierze choćby wysiłki stokrotnie Przewyższały starania sąsiada. Z innymi Dolami już bywa, że wysiłek największy Dóbr zainteresowanego nie powiększy: Kartofle zamiast do ziemi urosną w bok, A on nie zbierze nic, choć czekał cały rok.
    • Z rondelka z wodą dla ptaków — moment — połknęła wiewiórka. Tak wolno szybują ptaki, tylko by wyschły im piórka. Wilka, co nosił — ponieśli, ostrząc swe zęby powietrzem. Dzikom zbyt ciasno już w lesie, w łunie latarni: chrum — weź się. Śmieje się ten, kto ostatni rozgrywa przy wielkim stole, nam los zaś zesłał podatki, fundusze dał narodowe.      
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...