O ciszy

[Piotr Samborski]

  Cisza nie jest pustką. To przestrzeń wypełniona tym, co niewidzialne, a jednak prawdziwe. Jest jak płótno, na którym malują się nasze myśli i uczucia, jak szept świata, który mówi najwięcej wtedy, gdy milczy.

W ciszy można usłyszeć rytm własnego serca, szum krwi w żyłach, delikatny oddech życia. To chwila, gdy świat zwalnia, pozwalając zauważyć to, co zwykle ginie w hałasie – trzepot skrzydeł, kroplę spadającą z liścia, delikatny powiew wiatru.

  Cisza jest rozmową duszy z samą sobą. To miejsce, gdzie wszystko się zaczyna i kończy, gdzie znajdują się odpowiedzi na pytania, których jeszcze nie zadaliśmy.

Nie każda cisza jest jednak spokojem. Czasem może być ciężka, pełna niedopowiedzeń, ale i w niej tkwi moc – przypomnienie, że nie wszystko musi być wypowiedziane.

  Cisza uczy słuchania. Nie tylko świata, ale też siebie. W niej jest miejsce na oddech, na spokój, na odkrycie tego, co najważniejsze. Wystarczy tylko się zatrzymać.
 

[any woll]

@Piotr Samborski cisza jest piękna, jest tym, co wypełnia zdanie i pozwala brzmieć słowom, jest esencją życia...! pozdrawiam