konani

[magda]

upuszczasz mi na nogi
moją własną tarczę
instynktowna przebiegłość

choć wodziłam po kapryśnych twarzach luster
i przekraczałam źrenice brodząc tylko po kostki
choć oddzielałam chabry od serca

skąd mogłeś wiedzieć że stopy mam czułe
nigdy nimi daleko nie zaszłam
wiedzieć

natura nas ukochała
możemy się mylić pascalowym sumieniem
a kieł i tak zagra na ścięgnie

niepokonany przez Boga
trafiasz z zawiązanymi oczami
sprawiedliwy układasz mnie w nas



[sub]Tekst był edytowany przez magda dnia 22-06-2004 05:15.[/sub]

[magda]

Źrenice już poprawiłam :) A co do "mentorstwa" to tak miało być i basta. Cieszę się, że widać.

[Magdalena C]

Piękny wiersz. Tyle uczucia.
Odziaływanie ich na siebie.
Podoba mi się bardzo.
A szczególnie tytuł, który
dobrany jest wspaniale.
Nic innego nie widzę na jego miejscu.

Dziunia


Peace

[seweryna żuryńska]

Magdo!

ja ten wiersz już prawie na pamięć znam
ale tak mi w nim umykasz, tak się wyślizgujesz
chowasz...a ja nie umiem przytulić
za wiele obrazów, za dużo ... życia
i tak wezmę do ukochanych

pozdrawiam
seweryna