Pouczające spotkanie

[m13m1]

Zaprosiłem ciszę na wspólną kolację
stolik w restauracji i kwiaty w wazonie
(kelner w uniformie usługiwał z gracją)
miała delikatne takie zwiewne dłonie

przywitałem ciepło przysunąłem krzesło
kelner wlewał wino do naszych kieliszków
zerknęła mi w oczy spośród rzęsy przesłon
poczułem rumieniec na swoim policzku

zapytałem cicho czemu nic nie mówi
z napięciem i żarem wpatrzyłem się w ciszę
upiła łyk wina wzrok się gdzieś zagubił
jakby coś szeptała ale jej nie słyszę

posłała mi uśmiech bez cienia radości
z irytacją zmiąłem serwetkę nad stołem
zwracając uwagę licznych w sali gości
z desperacją w głosie prawie wykrzyknąłem

chcę rozmowy z tobą byś mi wyjaśniła
jak żyć na tym świecie gdzie miłość się słania
czy udręka w sercu jest ci taka miła
że milczeniem zbywasz tak ważne pytania

cisza nagle wstała rozlało się wino
omiotła mnie wzrokiem wpadając w zgorszenie
wskazała w kąt sali gdzie ze smutną miną
stało opuszczone i... moje sumienie

Edytowane wczoraj o 16:49 przez m13m1 (wyświetl historię edycji)

[Nata_Kruk]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Rytmiczny, dobrze skrojony wiersz i ciekawa treść.

Wers z.. kelnerem.. może by w nawiasy, bowiem następne słowo dotyczy ciszy, a z rozpędu wychodzi, jakby kelner

nagle zmienił 'pLeć'

Pozdrawiam.

[Jacek_Suchowicz]

historia ciekawa i ładnie opowiedziana

 

jak w prawdziwym życiu gdy sumienie w kącie

cisza dzwoni w uszach samotność doskwiera

i jeszcze ten atak myśli dołujących

ty o krok by skończyć tutaj z sobą teraz

 

a jednak wystarczy wyciągnąć swe ręce

przytulić sumienie i go nie opuszczać

a wtedy depresja zanika czym prędzej

pośród rozmów z ludźmi zgubiła się pustka

 

:))

Edytowane wczoraj o 20:16 przez Jacek_Suchowicz (wyświetl historię edycji)