Tak i zginie

[stefaniakow]

Jak więc przyszło tak i zginie 

Nie zamienimy się w motyle 

Co z kwiatów spijać nektar winne 

Jedynie żal i smutek na nas spłynie 

 

Nie ma jak zbudować przecież domu 

Na tęsknoty tym grząskim podłożu 

Co by podmuch miał go zdmuchnąć

Z Odległości naszych serc wyniknąć

 

Na odległość Cię nie dotknę 

Pogrążona w uczuciu prędzej spłonę 

Nie obejmiesz mojej twarzy 

W kroplach słonych tych utonę 

 

To jest tak jak być nie winno

Przecież w głębi nas jest miło(ść)

I nie może nigdy zginąć 

To co nas gdzieś połączyło 

 

[poezja.tanczy]

@stefaniakow

Bo co łączyć, się należy

I połączyć, akt macierzy

 

Muszę przyznać rację

M.