Miłosnopoddańczy

[Florian Konrad]

śnijmy niedorzeczną śmiesznostkę o Morzu Balowym,
na środek którego, tuż przed północą,  spływają się
drakkary, karawele, brzuchate galeony.

na pokładzie każdego – fioki, dystynkcje, tiurniury,
pośród nich – mości państwo śmiertelnie zakochani
we własnych odbiciach. i gra muzyka, w takt której ślepi
egoiści tańczą, wirują nierozważnie. wpadają do wody.

a gdzież my? tulimy się na ubożuchnej i stareńkiej krypie
ledwie widząc siebie nawzajem w porannych mgłach.

przepływamy bezszelestnie pomiędzy
ziejącymi pustką olbrzymami. niedługo zjawią się
odprowadzacze statków. kolejni ślepcy, baronessy
i lejtnanci, właśnie szykują się, zakładają stroje.

dziel też ze mną psi sen o strażniku komnat Pani,
który, gdy nikt nie widzi, zakrada się, by mieć choć
szczątkowy kontakt – z atłasem i jedwabiem, jaki
dotykał ciała Zakazanej Mu. o resztkach ciepła
przenikających na wargi,
o języku na zaschniętych kropelkach.

uśmiechnij się na wspomnienie snu o mężczyźnie
stojącym przy bryle soli. i jego usilnych próbach
odlizania z (przyznaj – nieprzyjemnej) przestrzeni
krągłych kształtów. o radości, jaka zwieńczyła dzieło.

[aff]

Operowo. Okres sylwestrowo-karnawałowy kojarzy się z takim rozmachem. 

:-)

[aff]

 

 

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

O radości iskro bogów, kwiecie elizejskich pól

Poza tym to może być całe taką dość straszno-zabawną alegorią, do czego przywiodły mnie owe 

 Pzdr.