Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Magia kniei


Rekomendowane odpowiedzi

Pośród swobody, piękna, czaru lasu,
mroczność tajemna świergotem barwiona,
straszy znienacka hydrą o stu szponach,
zniewala grozą nieznanych hałasów.

Drzew monumenty czujące ząb czasu,
w ciszy, spokoju, potrafiące skonać,
w słońca promieniach, tęczy szklanej krona,
pochylą grzbiety pośród ptasich wrzasków.

Życie umiera, powstaje sto nowych,
niedostrzeżonych przez człowiecze oczy,
pragnie w maleńkie istnienia się wtłoczyć.

Stukot dzięcioła i hukanie sowy,
czasu wskazówki w głuszy przesuwają,
w leśnych ostępach, w magii kniei trwając.

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

brzmi jak wstęp do alicji w krainie czarów, albo królewny śnieżki. zęby czasu, plus wrzaski ptaków to diopiero ciekawa poezja (nie wiedziałam że ptaki wrzeszczą :]). przede wszystkim to nie jest wiersz. podstawą w liryce są metafory, przenośnie, ukryte znacznia, przesłania myśli i emocji. a to jest opis lasku nadający sie do jakiejś baśni, choć też nie, jednak oszczędziłabym maluchom tych otrzaskanych metaforek. bardzo na siłe szukane rymy, tytuł- wole nie mówić, słowem kompletna klapa.

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

zawsze czytając stukam długopisem o blat stołu i jeśli nie umiem za cholerę wystukać rytmu jest ok, jeśli stuka mi się dobrze siedzę cicho, ale u ciebie najpierw się jako tako stukało, a potem już długopis wypadł z ręki....nie wspomnę już o tym, że ci nie wyszło. to jest opis, nie wiersz-pozdrawiam

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Jako że jestem fanką sonetów, nie skrytykuję do końca tej Magii kniei... Ale swoje sugestie mam.
A więc przede wszystkim klasyczny sonet charakteryzuje się dwudzielną kompozycją. Dwie pierwsze strofy mogą wyglądać jak poetycki opis, ale dwie nastepne powinny mieć wydźwięk refleksyjny. Najczęściej przyroda z dwóch początkowych zwrotek wyzwala w podmiocie lirycznym jakieś uczucia, refleksje, przemyślenia, czy przywołuje wspomnienia. W Pana wierszu nie istnieje podmiot liryczny, który powinien przynajmniej pojawić się w dwoch końcowych strofach.
Proponuje pomyśleć jeszcze raz nad tą magią kniei, z tego co tu jest, stworzyć dwie strofy liryki opisu, wykreować podmiot liryczny zaangażowany emocjonalnie w obraz przyrody i zapisać to w dwóch ostatnich zwrotkach.
No i najlepiej zmienic tytuł... ale on już bedzie zależał od tego nurtu filozoficzno-refleksyjnego.
Pozdrawiam.

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.




Przede wszystkim dziekuję za opinię, ale pozwolę sobie popolemizować z nią.
Przeczytałem taki opis:
Linia tematyczna sonetu rozwija się najczęściej od ujęć narracyjnych lub opisowych w strofach 4-wersowych do bezpośrednio lirycznych lub refleksyjno-filozoficznych w trójwierszach, przy czym drugi z nich stanowi zwykle kulminację przebiegu znaczeniowego, przynosząc uogólniające sformułowanie nadrzędnego sensu utworu.

Więc tu narrator odnosi się do tego co widzi i ujmuje to w strofach 4-wersowych. Widzi piekno ale i grozę lasu.

W pierwszym trójwierszu mamy refleksję o przemijaniu i rodzeniu się życia.

W drugim tematem jest czas, który przy powtarzalności wspomnianego życia tworzy swoistą tytułową Magię kniei.

Narrator pokazuje to czego wielu wchodząc do lasu nawet nie zauważa. Pokazuje tętniące życie mimo upływającego czasu.
Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Dziękuję za opinię.
Jednak poczytaj moje wyjaśnienia.

Pójdź kiedyś do lasu w którym prowadzony jest wyrąb drzew. Nasłuchasz się wrzasku spłoszonych ptaków do woli. Tak również dzieje się, gdy drzewa powala starość.

Z jednej strony piszesz, że brak tu jest metafor, a potem że one są i to otrzaskane, których oszczędziłabyś dzieciakom.

Piszesz, że moje rymy są bardzo na siłę szukane. Większość pisanej poezji na tym forum to poezja biała. Zawsze gdy ktoś pisze takie stwierdzenia zaglądam do jego wierszy, aby czegoś sie nauczyć. Niestety tam nie ma rymów wcale. Może te rymy nie są specjalnie wyszukane, ale nie są już typową częstochowszczyzną. Staram się też unikać rymów gramatycznych, ale ucząc się nie zawsze to jeszcze wychodzi tak jak bym tego sobie życzył.

Co do merytoryki kompletna klapa pozwolę się nie wypowiedzieć.

Pozdrawiam Leszek
Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

będę się bronić. prawdą jest że metafory są podstawą w liryce i że mają na celu przedstawić emocje, myśli, wrażenia itd. nawet jeśli jest to opis, to zawsze zawierający jedno z wyżej wymienionych. owszem, zdażają się wyjątki, nie zaprzeczam, ale żeby takowych dokonać trzeba, bąć co bąć, umieć to zrobić. mam prawo wyrazić swoje zdanie. nie powinnam używać słowa matefor, fakt, tylko związków frazeologicznych, moje niedopatrzenie, fakt, ale pozostaję przy zdaniu że jest to czysty opis. jeśli chodzi o rymy, to fakt że inni pisza białe wiersze nic nie znaczy. jeśli nie wychodzi dobieranie słów to po co robić to na siłe? nadal nie podoba mi sie tytuł. moja opinia nadal jest taka sama, z niczego sie nie wycofuje, i mam prawo tak odebrać ten wiersz, wg mnie nie wyszedł. tutaj pozwole sobie zacytować post który maja przeczytac wszyscy użytkownicy tego forum 'Będzie on poddany publicznej ocenie i krytyce. Krytyce tym ostrzejszej, że Czytelnicy mają prawo zakładać iż:....' i dalej wypisanych jest kilka podpunktów. rozumiem że inni nie zgadzają się z moją opinią, cóż, ja swojej z tego względu nie zmieniam. pozdrawiam.

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Leszku... podstawowy błąd, na który wlosy się jeżą:
w poezji nie ma narratora, tylko jest podmiot liryczny/ osoba mówiąca!

I nadal obstaję przy swoim zdaniu, że nie zachowałeś dwudzielności kompozycji w tym sonecie. Uważam, że te rzekome refleksje w trójwierszach są ostrzegalne tylko dla Ciebie, nie dla przeciętnego odbiorcy, a ten dysonans między opisem a refleksja powinień być zauważalny! Poza tym rzekomy podmiot liryczny (który nie istnieje) powinien wyrazić swoje uczucia i najlepiej pointować cały utwór. Czytelnik nie powinien się spodziewać, jakie uczucia wywołuje opisywany obraz w podmiocie, tymczasem u Ciebie wszystko jest utrzymane w jednakowym nastroju. Proponuję zapoznać się z sonetami Mickiewicza. Ośmielę się podać tu jeden z moich ulubionych:

Bajdary ( z Sonetów Krymskich)

Wypuszczam na wiatr konia i nie szczędzę razów;
Lasy, doliny, głazy, w kolei, w natłoku
U nóg mych płyną, giną jak fale potoku;
Chcę odurzyć się, upić tym wirem obrazów.

A gdy spieniony rumak nie słucha rozkazów,
Gdy świat kolory traci pod całunem mroku,
Jak w rozbitym zwierciedle, tak w mym spiekłym oku
Snują się mary lasów i dolin, i głazów.

Ziemia śpi, mnie snu nie ma; skaczę w morskie łona,
Czarny, wydęty bałwan z hukiem na brzeg dąży,
Schylam ku niemu czoło, wyciagam ramiona,

Pęka nad głową fala, chaos mię okrąży;
Czekam, aż myśl, jak łódka wirami kręcona,
Zbłąka sie i na chwilę w niepamięć pogrąży.

Dwie ostatnie strofy są pointą najlepiej obrazującą nadrzędny sens utworu: podmiot liryczny upija się pieknem przyrody, by odegnać od siebie myśli.
W Twoim sonecie brakuje tego. Pozdrawiam.

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

  • 1 rok później...

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Mówiąc dalej: dlatego też - "żydzi zostali wygnani z domu niewoli - z ziemi egipskiej", a wygnanie zamienili na prześladowanie, nomen omen: podczas Drugiej Wojny Światowej - najwięcej zginęło Słowian (42%), potem są Chińczycy, Germanie, Japończycy, żydzi są na szarym końcu - zginęło ich około - 6% - tak więc: nie istnieje coś takiego jak holokaust żydowski, tylko: Holokaust Słowiański, podobnie nie istnieje coś takiego jak antysemityzm i terroryzm - to są słowa wytrychy - straszaki na niepokornych.   Łukasz Jasiński 
    • Mojżesz nie był Żydem, tylko: Egipcjaninem, a Dekalog jest lustrzanym odbiciem żydowskiego plemienia - Mojżesz był bystrym obserwatorem i napisał Dekalog na podstawie wyciągniętych wniosków, a reszta to syf dla ciemnoty, podobnie jest teraz: faryzeusze w czarnych sukienkach - to Bóg tamto i to Bóg owo i to Bóg tamto, natomiast: ciemnota bezmyślnie powtarza słowa własnego guru, dlatego: nie warto rozmawiać ze członkami sekt monoteistycznych - żydami, chrześcijanami i muzułmanami - oni nie potrafią logicznie myśleć i używać merytorycznych argumentów.   Łukasz Jasiński 
    • Czwarta, zero, cztery. Przebudzony cieniem dni minionych, w których wytykany palcem brnąłem w czeluść samozagłady począłem rozważania w towarzystwie demonów, moich przyjaciół.   Naradę odbyliśmy długą, postanowień wiele.   Wiedza, którą posiadam stała się niczym wytyczne w strategii rozpraszania mrocznych chmur na manowce dusz, które wydawały się rezydować poza kontrolą lecz prawdą jest, że to, co poza kontrolą - w nich rezydowało. Strategia prosta - wręcz dziecinna - bowiem dzieci boją się tego, czego nie znają, tego, co poza ich kontrolą.   A któż posiadł kontrolę, jeśli nie ten, który wszystko widzi? Grunt - posłużyć się właściwą reakcją, do chwili adekwatną. Kłamstwa nikt nie kocha; mroczni przyjaciele w smutku spędzają czas, może wypada pomścić diabła?   Dziecko moje, wiele się wydarzyło by Chwała wydrapała swoją drogę ku szczytom, już nawet nie jako węże, lecz pajęczaki, w których pajęczyny wpadają otępiałe fetorem muchy, jak rzadkie białe wilki, które posługując się zasadzką opanowały krainy lodu.   Ognie piekielne łechcą ambitny umysł, a woda wprawia w ruch myśli: Siedzący po lewej cherub przypominający Adonisa z przyrodzeniem królika, imieniem Ignacy, rzekł: - Pięknem je znęcimy, by wpadły w dół uzależnienia! Lecz stanowczo zaprzeczył drugi kompan rozkosznej nocy, płodnej ciemnością - Nie! To za proste! Rzucimy im pęk złudzeń odnośnie wiedzy i niech trawi ich głód prawdy!   O nim rzec kilka słów więcej wypada: Na imię mu było duma; drugie imię - ignorancja, tych dwóch miał w sobie, Razem trzymali się za ręce niczym bracia w kazirodczym związku trwając. Stanowili postać przerażającą - w starca w okularach, szkłach grubych jak tłuszcz pytań bez odpowiedzi złożeni; niczym dwa ciała pozwijane, powikłane, pomiędzy którymi prześwit przypominał krawędzie kałuży opadłych spalin, rozlanej w zbiorniku wodnym na drodze ku ludzkiej czystości   I tak w serach rozważaliśmy - - jak wyrazić jasno, te ciemne zamysły?   Wypałiłem ku wnuczętom: - Nie ma potrzeby, bracia, one i tak tego nie pojmą dla nich zamysł prawdy ukryty; w kłamstwa wierzyć pragną. Mam myśl lepszą - dajmy im wolność i motyw mętny, by szukali, w ogóle, czy to w pięknie czy to w wiedzy. I jest jeszcze coś kochani.. Tu spojrzenia pokierowali ku górze, gdzie stał Światły, moje dziecko drugie, łobuz nad łobuzy, cichy jak jezioro, łagodny jak wiosenny wschód.   Powiedział: - Tato, ja wiem, że to tak się nie godzi i że to niewygodnie, żyć nie tak, jak to miało być pierwotnie Lecz i piękno i mądrość niczym są gdy światłem ich ludzie nie zwą Tutaj trzeba aparycji, pogodnego oblicza, które kojarzy im się za światłem, bo to ćmy ojcze umiłowany.   Wybrzmiało w moim sercu pytanie jedno On wiedział jakie, wszystko wie w moim zaufaniu. Uprzedził więc mnie swoją mową dalszą: - Bariery wzniósł Ignacy, nęcić będzie Bezimienny, ja kupię Ci boskość przez 1000 lat.   Lecz zapytałem, znów, tym razem na głos: - Oczywiście; natomiast jak rozpalić stos od dołu? - Tato, wiesz! Kiedy już będziesz siedział na czubku, zejdziesz ze sceny, a w toku gry całej - cień znajdziesz pod słupem.   "W morzu łez rozpłynie się jedność."   Och, metaforo, królowo Myliłem się, że przenosisz zaledwie słów znaczenie.   Zasadniczo grunt już obecny, zwątpienie sięga zenitu, trzeba rzucić kośćmi szczęścia psom, by czekały na los pomyślny -  - wieczność, a przynajmniej do punktu jej osiągnięcia   Sen czeka lecz bez snu żyć jest lepiej.   Gdzie niedźwiedzie chrapią pszczoły bzykają.   Tym pozytywnym aspektem zakończyliśmy naszą rozprawę we wzajemnym uśmiechu.   Na zegarze pojawiła się cyfra "9" Niczym pytajnik na twarzy adresata tego wiersza, po czym położyłem się spokojnie zasnąć wiarą w to, że po deszczu przychodzi słońce.   Oj metaforo, dusza Twoja jest płodnością - w swojej istocie. Świat zbudowałaś, świat zburzysz.      
    • @Manek   Jeśli chodzi o merytoryczne formalności, to: popełnił pan błąd poligraficzny, powinno być tak - "bezludzki pokój", a nie: "bezludzki  pokój" i w moim wypadku nie ma coś takiego jak - "wiersz się spodobał" - nie ulegam żadnym gustom i modom, po prostu daję obiektywne komentarze, naprawdę: dobrze panu ten wiersz wyszedł, szczególnie - stopowana tonacja - przypomina ona pewną kołysankę dla niegrzecznych dzieci, dodam również polszczyznę, raczej: staropolszczyznę - nikt dziś tak nie pisze.   Łukasz Jasiński      Łukasz Jasiński 
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...