Maria od zaginionych

[Agnieszka Charzyńska]

Nad miastem  stadem grzmotów

Stubarwnych stratowanym,

Przy brzozach obalonych,

Dachówkach rozsypanych.

 

Nad szkoły rumowiskiem

(O kształcie gołoborza),

Tam, gdzie szpital się zmienił

W strzępiastych gruzów morze.

 

Nad minionym osiedlem

(O linii ekspresyjnej),

Gdzie wielkość oraz małość

We wspólnej śpią  mogile.

 

Tam, gdzie pod turnią murów

Drobny ślad się urywa,

A ceglana jaskinia

Zgaszoną młodość skrywa.

 

Tam, gdzie szkielet teatru

W formie dziwnego wzgórza

I niby bryłki lodu

Wspomnienie po marmurze.

 

Tam, gdzie wodospad iskier

Z igieł szklanych potokiem

Zjednoczył się świetliście

(To historii wyroki)

 

Tam, gdzie kamienic licznych

Docześnie kruche szczątki

W mgły szatę przyodziały

Ciche niebiańskie prządki

 

I tam, gdzie wiele losów

Wielo – brakiem się stało,

Gdzie kruchość się złączyła

Piaskowca – z dłonią małą,

 

Tam, gdzie przestrzeń  na tysiąc

Pękła fragmentów złotych,

Została garść popiołu

I okruszek tęsknoty,

 

Gdzie w rubinowo – sine

Upiorne nieistnienie

Zmienił się wybuch rudy,

Krew, ból – i przerażenie.

 

I nad serc  wielu   grobem

Pod kościołem zburzonym

W żałobnej sukni czuwa

Maria  od zaginionych.

 

Jej dłonie  tulą zgasłe

Życia miękko, troskliwie

I opatrują  ziemi

Zranienia litościwie.

 

Ten bandaż z chmur zesłany

O barwie niewinności

Okrywa srebrzystością

Garść bezimiennych  kości.

Edytowane 1 godzinę temu przez Agnieszka Charzyńska (wyświetl historię edycji)

[Máire]

uderza zwłaszcza ostatnia strofa, i bandaż

 

[Agnieszka Charzyńska]

@Máire   w zasadzie powstaje pytanie, czy Maria od zaginionych woli, aby zostali odnalezieni - czy aby nikt nie zakłócał im spokoju tam, gdzie zostali...Pozdrawiam.