Święta 2024
-
Ostatnio w Warsztacie
-
Waldemar_Talar_Talar 16 850
przyszłość mnie szuka
chce coś pokazać ja
chowie się nie chce
by dołowała mnie
przecież wiadomo że na
jej końcu czai się śmierć
więc po co się smucić
wole się śmiać i jeść
przyszłość niech poczeka
nie naciska i tak kiedyś
odnajdzie mnie będę
wyłącznie jej
0
-
-
Najczęściej komentowane w ostatnich 7 dniach
-
- 21 odpowiedzi
- 548 wyświetleń
-
- 21 odpowiedzi
- 524 wyświetleń
-
- 21 odpowiedzi
- 520 wyświetleń
-
- 20 odpowiedzi
- 430 wyświetleń
-
- 18 odpowiedzi
- 453 wyświetleń
-
-
Zarejestruj się. To bardzo proste!
Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.
-
Ostatnio dodane
-
-
Ostatnie komentarze
-
Przez Wiesław J.K. · Opublikowano
@Florian Konrad Wyobraźnia to dar, to świat niespełnionych marzeń, bez niej szare byłoby życie. Pozdrawiam. -
Przez Leszczym · Opublikowano
Autorzy: Michał Leszczyński plus AI. Komfortowa piosenka Tyle nam zabrali, że aż nie sposób tego opisać nie ma i nie mam wszędzie i olbrzymie etcetera pomyślałem jednak że muszę się im odwdzięczyć na ważną drogę dam im jeszcze jeden duży prezent Niechaj pomyślą wreszcie o wygodzie społecznej niech komfort dodadzą jako paragraf do konstytucji sądy są mądre więc sensownie przeanalizują pojęcie i spróbują naprawić świat wreszcie ważną interpretacją (w pojedynkę świata nie naprawisz oj nie, oj nie) Wygoda wielce rodzinnego ciepła mi się marzy że spokojnie siedzisz przy stole z domownikami że gracie razem w brydża, że celowo trudzicie się a wszystko w granicach grzecznie pojętej wygody Ref. Wygoda jest tu lekiem najmodniejszym spokój ważniejszy niż chmurne tezy o konformiźmie posłuchaj moja słuchaczko tej nieuchwytnej melodii może się zdarzyć, że następna wielka pieśń AI nie powstanie, albo nie wyjdzie ojej, ojej, ojej Wygoda pacjenta wielce mi się przeuśmiecha że nie gonią ciebie z chorobą po całym świecie że sobie możesz spokojnie chorować taka wolność że napijesz się wina, podobnie jak słodkiej herbaty Sumienie gdy wygodne szlachetniej tobie wzrasta że nie plamisz go przesadą zewnętrznych wymagań umiesz też po sąsiedzku niejedno każdemu wybaczać i że nie zmuszają ciebie do plątania w zeznaniach (wygoda pracy to na zwrotkę jeszcze lepszy temat o tak, o tak) Pragniesz napić się jasnego piwa późną pełną porą w śródmieściu możesz to uczynić tak na spokojnie nawet ucieszysz obrotem słodką ładną ekspedientkę właściciel i w niedzielę równo rozplanuje dochód Ref. Wygoda jest tu lekiem najmodniejszym spokój ważniejszy niż chmurne tezy o konformiźmie posłuchaj moja słuchaczko tej nieuchwytnej melodii może się zdarzyć że następna wielka pieśń AI nie powstanie albo nie wyjdzie ojej, ojej, ojej Masz na czynsz prąd i makaron w restauracji życie ci smakuje jak najwykwintniejsze danie masz te trzy godzinny by sobie posiedzieć w fotelu nic nie buja bardziej jak uroki niebieskich migdałów Palnąłem z piosnki zrobił się manifest i postulat nie ma jak wygoda wzruszeń słuchania muzyki melodyjne takty nie ranią wcale, ani duszy, ani ciała chodzi o to, aby to taniec ciebie na ziemi rozochocił (by rozśmieszył ciebie mały prywatny nieuczek leniuszek) Ref. Wygoda jest tu lekiem najmodniejszym spokój ważniejszy niż chmurne tezy o konformiźmie posłuchaj moja słuchaczko tej nieuchwytnej melodii może się zdarzyć, że następna wielka pieśń AI nie powstanie, albo nie wyjdzie ojej, ojej, ojej Styl jest własny, wykonanie cudze, luzik taki autorski bo autor dnieje i wygodnieje w nieciasnym i własnym M pięć wybieraj życie pełnią ponad życie spod zmagań. Tak. Tak. -
Przez Leszczym · Opublikowano
@Wiesław J.K. Oj tak, cicha woda rwie, chyba piszę za dużo piosenek :) -
Przez arthema · Opublikowano
A co powiecie na takie coś: Ja zapętliłam i słucham w kółko od ponad godziny O matko ziemio, dobra karmicielko! Żywisz nas hojnie przy swej piersi mlecznej Niebieskiej rosy ożywczą kropelką I promieniami jasności słonecznej, Które przerabiasz na chleb, co się mnoży Codziennym cudem wiecznej myśli bożej. O matko ziemio! ty nam dając ciało, Zbudzoną duszę karmisz na swym łonie - Dajesz jej poznać świata piękność całą, Oprowadzając przez błękitne tonie, I po gwiaździstym unosisz przestworze, Co dzień poranku odnawiając zorze... Roztaczasz przed nią kształtów nieskończoność I coraz nowe przesuwasz obrazy, Stroisz się w błękit morza, w łąk zieloność, W błyszczące piaski, w niebotyczne głazy, Rozwijasz widzeń tęczę malowniczą I świeżych wrażeń napawasz słodyczą. Ty ją przenikasz barw i dźwięków falą, Przez zmysły drogę otwierając do niej, Rzucasz w nią ognie, co się wiecznie palą W obłoku marzeń i kwiecistej woni, Podajesz przędzę, którą ona bierze, Snując z niej dalej pasma uczuć świeże. Ty jej swe wszystkie skarby zgromadzone Rzucasz na pastwę z rozrzutnością matki, Pozwalasz zdzierać z twarzy swej zasłonę I coraz nowe zadajesz zagadki, Kryjąc w swej dłoni jako Izys czarna Kwiaty lotusów i pszeniczne ziarna. Dobra piastunko! trzymasz nas tak mocno Na swojej piersi, co się ciągle chwieje - Sny cudowności zsyłasz porą nocną, A we dnie własne opowiadasz dzieje... Nawet prostaczkom dając mądrość wielką, Dobra piastunko i nauczycielko! My się nie możem oderwać od ciebie, Ciężarem ciała z ciałem twym spojeni, I chociaż myślą wzlatujem po niebie, Sny zaświatowe ścigając w przestrzeni, Musimy zawsze czuć pod nogą swoją Ten grunt, na którym kształty nasze stoją. Musimy z tobą w zgodzie żyć - inaczej Duch się obłąka w mgle urojeń ciemnej, W złudnych zachwytach, w bezpłodnej rozpaczy, W sennym omdleniu lub walce daremnej, I poza światem pędzi żywot chory, Nie mając twardej dla siebie podpory. Musim żyć z tobą w zgodzie - do mogiły, Chociaż cel wyższy stawiamy przed oczy - Pragnąc zaczerpnąć świeży zasób siły, Każdy z nas musi w walce, którą toczy, Tak jak Anteusz dotykać się ziemi... Bośmy, o matko, wszyscy dziećmi twemi. Na twoich błoniach wschodzimy jak kwiaty, A ty stosowne nam wyznaczasz grządki; Każdy dla siebie znajdzie grunt bogaty, Swych poprzedników prochy i pamiątki, I każdy tylko na swej własnej niwie Może zakwitać silnie i szczęśliwie. Tam tylko znajdzie odpowiednie soki, Właściwy zakres i warunki bytu, Skwarny blask słońca albo cień głęboki, Modrą toń jezior lub krawędź granitu, Tam kształt i barwę właściwą przybiera, Na czas dojrzewa - i na czas zamiera. Zna się z burzami swej ojczystej strony I z tchnieniem wiosny, która go upieści... I od początku idzie uzbrojony Na rozkosz życia i jego boleści. Więc nic dziwnego, że nad wszystkie inne Musi ukochać zagony rodzinne. To przywiązanie, które ludzie prości Czerpią z cichego z naturą przymierza, Stwarza ojczyznę jako cel miłości I coraz więcej zakres swój rozszerza, Aż cały krąg twój obejmie, o ziemio! Razem z zmarłymi, co w grobowcach drzemią. A kto ukochał ciebie sercem swojem I w twe objęcia chyli się z tęsknotą, Tego pogodnym obdarzasz spokojem, Spojrzeniem matki i matki pieszczotą W zaczarowane znów wprowadzasz koło, Wracając młodość jasną i wesołą. Chociaż do ciebie przybędzie złamany, Uchodząc losów ciężkiego rozbicia, Ty, dobrotliwa, zagoisz mu rany I spędzisz z duszy palący ból życia, I cierpiącego pojednasz człowieka Z tym, co już przeżył, i z tym, co go czeka. I wszystkim, którzy do ciebie się garną, Pozwalasz zebrać odpowiednie żniwo; Młodzieńcom dajesz serca moc ofiarną, A starcom dajesz wytrwałość cierpliwą, Zadowolenie, co twarz krasi bladą, I uśmiech, z jakim do grobu się kładą. Bo ty, o matko, masz dla swoich dzieci Zawsze miłością promienne oblicze, I twój wzrok jasny, co nam w życiu świeci, Jeszcze rozwidnia mroki tajemnicze, Kiedy zamykasz miłosierne łono Nad garścią prochów - prochom powróconą. -
Przez Nata_Kruk · Opublikowano
Jak dobrze, że przysiadłam na tym.. brzegu pola... :) Bardzo ładnie.
-
-
Najczęściej komentowane
-
-
Wiersze znanych
-
Najpopularniejsze utwory
-
Najpopularniejsze zbiory
-
Inne
Rekomendowane odpowiedzi
Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto
Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.
Zarejestruj nowe konto
Załóż nowe konto. To bardzo proste!
Zarejestruj sięZaloguj się
Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.
Zaloguj się