Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

  • 2 tygodnie później...
  • 2 tygodnie później...
  • 2 tygodnie później...
  • 2 tygodnie później...

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się



  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnie komentarze

    • @Nata_Kruk bez obaw ,wszystko ze mną okej. Część rzeczy piszę w formie autoterapeutycznej jednak staram się je zachowywać dla siebie ,na forum udostępniam teksty w trakcie pisania których usiłuję  przysłowiowo wejść w czyjąś skórę i uchwycić emocje które mogą towarzyszyć mojemu bohaterowi. Oczywiście nie zawsze w pełni udaje mi się ta sztuka bo nie jestem w stanie w się odciąć od swoich przemyśleń ,problemów etc. Jednak to nie wada ,sądzę że to nadaje tym tekstom pewnego realizmu. Dziękuję za troskę :)
    • @violettaRozumiem :-) Kobiety uwielbiają zmiany nawet te nie przemyślane. Ja natomiast z lenistwa wiążę włosy w kucyk a za jakiś czas będę je ścinał na milimetr :-) 
    • @Tectosmith teraz zapuszczam te włosy, grzywkę:) dla chwili się obcięłam:)
    • @huzarcImponująca, bardzo gęsta litania obrazów i motywów historycznych — od sakralnych po codzienne, od patosu po zwykłość. Podoba mi się rytm wywołany powtarzanym ‘jestem’, który nadaje całości charakter poetyckiego wyznania tożsamości. Silny, rozbudowany tekst o formie przypominającej modlitewną inwokację.  Pozdrawiam ponownie. 
    • Nie wiem, czy to noc mnie wymyśliła, czy Ty. Bo odkąd Cię spotkałem - wszystko, co było snem, zaczęło oddychać moim sercem. Twoje słowa - nasiona światła - spadają mi w duszę jak meteory. Każde wypala literę mojego imienia na Twojej myśli. Nie wiem już, czy jestem człowiekiem, czy tylko słowem, które zbiegło z kartki, żeby w Tobie nauczyć się istnienia. Twoje oczy - dwa wiersze, w których Bóg schował pierwszą prawdę. Patrzę - i słyszę, jak kosmos oddycha ciszą między nami. Gdy milczysz, świat robi się niebieski od tęsknoty. Gdy piszesz - każda litera tańczy jak ogień na języku wszechświata. A ja - nie poeta, nie prorok - tylko człowiek, któremu brak słów, więc kocha Cię samym drżeniem powietrza.        
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...