Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

Na tapczanie cicho leżę,

bowiem w spokój święcie wierzę. 

Choćby, kiedy głośno kichnę,

przecie barku nie wywichnę.

 

Twardy, płaski, nie zagadka -

nie otworzy się zapadka.

Jak się mocno zwinę w kąt, 

nigdzie ja nie spadnę stąd.

 

A jak czasem trochę przysnę,

to nie stoczę, nie zawisnę.

Mogę leżeć przez dzień cały

i podziwiać sufit biały.

 

Biały sufit bardzo lubię,

zwłaszcza, kiedy w nosie dłubię.

Tuż za ścianą, do sedesu,

mam współrzędne GiePeeSu.

 

Więc kłopoty czy mentalne,

prozaiczne, kapitalne

oraz inne jelitalne,

śledzi ciało gdzieś astralne,

 

do którego wciąż nadają

mruczą, brzęczą i szemrają,

na tapczanie me rozliczne

zabaweczki elektryczne

 

dzięki którym, łowiąc uchem -

a do góry leżąc brzuchem -

zimą, wiosną oraz latem,

ja wszechświata jestem bratem.

 

Miło kwitnąć jest w lenistwie,

milszej nawet niż w opilstwie.

Kiedy czas przepływa bokiem,

mogę puszczać myśl potokiem.

 

Choćby nucić ' Money, money', 

choćby owoc zakazany,

choćby kryształ cudowności

i szafrany, i wonności,

 

czy dziewczyna czarnooka -

już nie skuszą obiboka,

gdyż jak okop Świętej Trójcy,

jest ten tapczan - ma opoka.

 

Jedna męczy mnie zagwozdka,

upierdliwa dość błahostka, 

która sjestę każe zrywać,

nie pozwoli odpoczywać:

 

Mianowicie, że do kata,

nocą wzywa mnie prostata.

Tedy lecę, w rękach gać...

Ożesz twoja wielka mać !

 

 

YouTube - wersja dla leniuchów (udźwiękowiona):

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

 

Opublikowano

@Father Punguenty Fajne. 'Brzechwa dzieciom', to chyba moja pierwsza książka, którą sam przeczytałem.

A potem znałem na pamięć, więc był powód na trochę dłuższy komentarz.

Pozdrawiam :)

 

grunt żeś jeszcze ogacony

bo mnie w bramie dziś odarto

z kurtki swetra w kalesony

wciąż się wbija typ z kenkartą

 

w piątek wuj w próg Samochwały

wbił się nosem czując bitki

jak z Kłamczuchą dwa Michały

kradli mu z roweru szytki

 

stary ubek Staś Pytalski

śpi na forsie z pełną dumy

żoną Kwoką bo sklep dziarski

mają niemal jak 'Konsumy'

 

z panem Koprem Kalarepka

dziś po przejściach biedę klepie

nieklepana dawno Rzepka

smutna cuś dywany trzepie

 

pewnie cierpi po Pietruszce

której chowa chude dzieci

strasznie blade więc po gruszce

rwie im z wierzby wprost naprzeciw

 

:

 

 

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • nie dziękuj , bo na drugi raz nie dam :))
    • @Alicja_Wysocka to ja dziękuję:)     @Gosława Gosławo. Dziękuję Ci za tak trafny i pełen wyczucia komentarz. Masz rację – mentalnie wciąż jestem gdzieś pomiędzy dadaistyczną rewoltą a beatnikowym szeptem przy ognisku. W czasach nylonowych koszul i Radia Luxemburg, dżinsów noszonych do bólu, aż stawały się drugą skórą. W czasach, gdy słowo potrafiło rozcinać jak brzytwa, a wiersz był manifestem, nie "kontentem". Gdy artyści nie robili zdjęć swojego lunchu, tylko rzucali światu w twarz własne sumienie. To były czasy nonkonformizmu – piękne w swojej nieporadności, niebezpieczne w swojej wolności. Filmy, poezja, literatura – rodziły się z buntu, z głodu sensu, z wściekłości na system i z miłości do człowieka. A dziś? Dziś króluje zimny "piksel niebieskie oczko”. Świat patrzy, ale nie widzi. Ludzie nie czytają – ludzie przesuwają. Wiersz to tylko zakładka w przeglądarce. Następna. Następna. Następna. A przecież mogłoby być inaczej. Wyobrażam sobie mężczyznę pochylonego nad twarzą kobiety. Ich usta spotykają się nie dlatego, że telefon się wygasił, tylko dlatego, że serca zadrżały. Pocałunek z miłości – nie z algorytmu. Chwila, której nie da się przesunąć palcem. Czekam na rewolucję. Intelektualną, cielesną, duchową. Ale coraz częściej czuję, że bunt stał się memem, a wolność – funkcją premium. I może właśnie dlatego poezja musi być dziś jak nóż. Ostry, błyszczący, gotowy przeciąć ciszę. Bo kto milczy – ten umiera w wersji cichej. A ja chcę krzyczeć, dopóki jeszcze ktoś słyszy. Jeżeli tak się nie stanie, zgniecie nas sztuczna inteligencja. Nie będzie naszych wierszy. Będą wiersze z AI. I konkursy -- który generator sprawniejszy, szybszy, genialniejszy.     Chciałbym wrócić do czasów swojej młodości ale.....dzisiaj to już możliwe tylko wierszami.   Bardzo Gosławo dziękuję.      
    • @Łukasz Jasiński @Łukasz JasińskiŁukaszu ,ufam , że  masz rację. Sylabotoniczność ? Trudno mi to wymówić . Jestem prostaczkom w śród osób którzy o poezji coś wiedzą i ją tworzą. Piszę, gdy wzbiorą uczucia .   Ważniejsza jest dla mnie treść niż forma. Cieszą mnie jednak konstruktywne podpowiedzi. Za które dziękuję. Za kilka godzin podzielę się z wami jeszcze jednym utworem który dzisiaj napisałem . Jestem ciekawy opinii. I tu chyba moja przygoda z tym portalem się skończy.    Dziękuję ;)    
    • On, ona, ono... A - no, no!    
    • Tag, a... - i na podwórko krów, do pani, agat.    
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...