Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

w co wierzę

Kasia Koziorowska
 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

Kasia Koziorowska

Kasia Koziorowska

Opublikowano
Opublikowano

brak kontaktu ze światłem

zewnętrznym

brak miłości która mogłaby przypominać

o szczęściu

parę wyrzutów

zadanych z premedytacją

przez brak poruszeń

zderza się z innymi planetami

 

tęskniłam za marzeniami

dostatecznie długo

aby odszukać brakujący element

rodziłam się dość

często

aby udobruchać słowa

oswoić ciężar obumarłej ziemi

 

wysiadam

na najbliższej stacji

czy smutek jest wszystkim

co chcesz mi powiedzieć

 

pragnę wyrzec się krwi

płynącej leniwie

pod prąd

usiłuję zapomnieć o własnym odbiciu

w lustrze sprzedać dotyk

pozbawić ciało samotności

 

doszukałam się

w twoich pragnieniach odrobiny

czułości

czy Bóg jest wszystkim

w co wierzę

7
  • 2 miesiące temu...

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Berenika97
      Sala 117

      Przez Berenika97 · Opublikowano

      @Migrena
    • Somalija
      ty i ja

      Przez Somalija · Opublikowano

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      Dzień dobry, czy może Pan już skończyć te geriatryczne wstawki... jest Pan pod moim wierszem na forum głównym nie na turnusie w Ciechocinku... Z góry dziękuję 
    • iwonaroma
      Wiersz genetyczny

      Przez iwonaroma · Opublikowano

      Kogo tyka genetyka? Genetyk powie, że każdego. Na szczęście są jeszcze poeci, którzy czasem rozkminiają system i wylatują z niego. Na Pe-gazie :)      
    • Berenika97
      Mgławica

      Przez Berenika97 · Opublikowano

      @huzarc Kosmiczny wiersz! Połączenie języka astronomicznego z głęboką intymnością. Wszechświat jest gęsty, zwłaszcza między dwojgiem ludzi.
    • Berenika97
      Wiersz genetyczny

      Przez Berenika97 · Opublikowano

      @Leszczym Piękne historie o humanitaryzmie. W pierwszej - dwadzieścia lat terapii zajęciowej dla pacjenta. Niech się postara, niech udowodni, niech się wykaże. A my tu mamy test w szufladzie, ale ciii, nie zepsujmy zabawy. Bo po co od razu mówić prawdę, skoro można popatrzeć, jak ktoś przez dwie dekady tańczy do naszej muzyki? To buduje charakter. To uczy pokory. To... no właśnie, czego to właściwie uczy? Że system cię kocha? Że jesteś partnerem w dialogu? Nie, nie - że jesteś szczurem w labiryncie, a oni mają mapę. Zawsze mieli. Ale gdzie w tym zabawa, gdyby ci powiedzieli?   W drugiej - ćwierć wieku alimentów jako wyraz prawdziwej miłości rodzicielskiej. Dwadzieścia pięć lat systematycznych przelewów, dwadzieścia pięć lat bycia ojcem na raty. A potem test DNA jak prezent na zakończenie sezonu: "Dzięki za grę, było super, ale wiesz... w sumie nie musieliśmy się znać". See you nara. Z uśmiechem.   Bo o co chodzi w życiu, jeśli nie o piękne iluzje? O udawanie, że zasady są jasne, że prawda ma znaczenie, że wysiłek zostanie doceniony. A potem ktoś wyciąga kartkę z szuflady i mówi: "A nie, jednak nie. Ale fajnie było, co?" Bardzo ludzkie. Bardzo humanitarne. Bardzo... pouczające. (przepraszam za mój sarkazm, ale znam podobną historię)

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...