Kicz

[Duch7millenium]

Na biurku leży różowa lampka
Obok niej podeszwa z trampka
Bez talentu papier rozrzucony
Wiersz w myślach nie wymyślony.

Flaki z olejem leją się przez palce
Chęci w sercu wirują jak w pralce
I siedzi poeta smutny i suchy
Myśli, jak tu opisać złożone duchy

Czy pisać o życiu w ziemskich murach
Czy pisać o tym co trapi ludzi w komturach
Czy może coś do dziennika, z codziennego prania szmat
Czy jednak nawiązać do wcześniejszych lat

Lecą ciurkiem gęstym wątpliwości
Bo nikt nie zrozumie tych wszystkich zawiłości
Co poczytać pragnie gawiedź?
Czy potrafi ta treść zmaleć?

By były to małe kawałki,
Które można użyć przy naciskaniu kalki
Kalka ta mogłaby posłużyć za prasę
Z której mógłby wyciskać sławę i kasę

"Wiem! Napiszę o ptaszkach i jesieni
O tym jak na wiosnę policzek się rumieni
Gdy dziewka idącą chodnikiem się uśmiechnie
I umysł w stan snu na jawie wepchnie

Będę o chłodnej wodzie w upalny dzień dziergał
O tym jak skowronek wczoraj po południu ćwierkał
O krzakach, które kryją słodkie maliny
O tym, jakie słodkie ciasteczka dostałem na imieniny

Poruszę temat prostych sprzeczności
Których nie chcę rozpatrywać w rzeczywistości
By miała ona ten smak mistyczny
A nie polot ściśle techniczny"

I tak, siedząc, poeta rozweselił się
I zabrał w rękę pióro oraz kartkę zgniecioną tę
Rozwinął pofałdowane, połamane kawałki drewna
I zmarniał - "Przecież to porażka pewna!"

Przypomniał sobie, że wszyscy to robili już
I leży na tym jedynie niespełnienia kurz
Kartkę podarł, pióro wyrzucił w dal
I poszedł w polu żąć, aż po kres górskich hal


By mieć co włożyć do gara

I czasem zrobić bara-bara
 

Edytowane 18 Listopada 2024 przez Duch7millenium (wyświetl historię edycji)

[Angelika2929]

@Duch7millenium

Twój wiersz ma ciekawy, dynamiczny rytm, który odzwierciedla twórcze zmagania poety z samym sobą i ze światem, a także z dylematami twórczości. Jest pełen humoru, autoironicznego dystansu i rozważań o sensie pisania, co sprawia, że jest jednocześnie lekkie i głębokie.

Motyw twórczości jest obecny w różnych odsłonach – poeta stara się znaleźć temat, który poruszy, co przypomina klasyczne wątki artystyczne o dylematach twórczych. Z jednej strony pojawia się chęć pisania o prostych, codziennych rzeczach ("ptaszki, jesień, maliny"), z drugiej strony poezja wydaje się być ucieczką w utopijną przestrzeń – tęsknotą za sensem, który może umknąć. Przewija się też motyw frustracji, wynikającej z niemożności uchwycenia idealnego wyrazu.

„Na biurku leży różowa lampka” – to wprowadzenie daje poczucie rozproszenia, porozrzucanych myśli, które nie mogą się zorganizować w spójną całość, co w efekcie buduje obraz artystycznej niemocy. Pojawia się tu też subtelna krytyka współczesnego świata, w którym sztuka, zamiast poszukiwać głębszego sensu, bywa traktowana jak "produkcja" (przywołanie "kalek" i "naciskania kalki").

Zakończenie wiersza, w którym poeta decyduje się porzucić pióro na rzecz pracy fizycznej, zmienia ton na bardziej przyziemny, ale pozostaje pytanie o to, czy ta ucieczka do „prostego życia” rzeczywiście daje wyzwolenie. To bardzo silne, dobrze skonstruowane zakończenie, które pozostawia otwarte pytanie o sens twórczości i artystycznego zmagania się ze światem.

Wiersz odznacza się dużą dozą autoironii, humoru, a jednocześnie nie jest pozbawiony powagi, zmagania się z pytaniem o sens i miejsce artysty w współczesnym świecie. Podoba mi się, jak przemycasz trudne, niemal filozoficzne pytania, pod przykrywką codziennych, drobnych spraw.

[Leszczym]

@Angelika2929 Jak wyżej ;)

[Duch7millenium]

@Angelika2929

Bardzo ładna interpretacja. Niestety błędna.

 

Tytuł nie jest zaledwie powierzchownym odniesieniem do jednego elementu zawartego w treści, a sama definicja kiczu - w tym kontekście - uderza w zupełnie inny aspekt ludzkiej działalności; właściwie każdy aspekt z tych, które obserwuję.

To wyraźna drwina o sarkastycznym wydźwięku skierowana ku charakterystyce systemu wartości obecnych społeczeństw, gdzie liczy się ciężki ton, lub lekkie dźwięki bez woli oraz umiejętności wyważenia tematu samego życia, co z kolei ma przeniesienie na brak udanych prób odnalezienia oraz zrozumienia jego celu.

 

Mówiąc kolokwialnie: "nie wiecie ludzie, czego chcecie".

 

Sama puenta jest w istocie ujęciem pewnych konsekwencji takiego "życia na manowcach" - po prostu zrezygnowana jednostka, występująca tutaj pod postacią poety - jako przypadek szczególny człowieka i miotających nim ambicji na sinusoidzie zwątpienia i euforii - nie odnajdując szczęścia, degraduje się do postaci zwierzęta, którego jedynym celem jest zaspokojenie potrzeb fizjologicznych, co z kolei można rozumieć jako ukrytą metaforę ubezwłasnowolnionego manifestacjami swojego własnego ego konformisty.

 

Głupiej, beznamiętnej, sfrustrowanej i niepotrafiącej odczuwać przyjemności z najprostszych rzeczy owcy w tłumie. W rzeczy samej - zamyka to koło rozważań, ponieważ należy ją traktować jako kicz (bez cudzysłowiu), rzecz powtarzalną, powszechną i wybitnie nudną.

Edytowane 19 Listopada 2024 przez Duch7millenium (wyświetl historię edycji)

[Angelika2929]

@Duch7millenium

Masz absolutnie rację – Twoja interpretacja idzie dużo głębiej i w pełni zmienia perspektywę. W kontekście kiczu, to rzeczywiście nie tylko estetyka, ale także cały system wartości, który kształtuje nasze społeczeństwa, jest przedmiotem drwiny. Kicz w tym przypadku to bardziej niż forma, to wyraz pewnej degradacji, w której życie staje się płaskie, pozbawione głębszego sensu i emocji, a człowiek zatraca zdolność do autentycznego przeżywania.

To mocna krytyka społeczeństwa, które zdaje się podążać za powierzchownymi wartościami, a zapomina o czymś głębszym – o sensie istnienia i o tym, co naprawdę ma znaczenie. Życie staje się wtedy rodzajem mechanizmu, w którym jednostka traci swoją indywidualność, stając się częścią anonimowego tłumu, zdeterminowanego przez konformizm i puste ambicje.

Przedstawienie tego w postaci poety, który – zamiast szukać sensu w życiu – poddaje się rezygnacji, to naprawdę głęboka metafora naszej współczesności. Każdy krok w stronę zwierzęcego zaspokajania fizjologicznych potrzeb, bez odnalezienia spełnienia, może rzeczywiście stanowić ukryte odniesienie do współczesnego człowieka, który w pogoni za czymś, co zewnętrzne, zatraca siebie.

Twoja analiza wyostrza tę refleksję, pokazując nie tylko pustkę egzystencji, ale i mechanizm jej kształtowania w społeczeństwie. Dziękuję za podzielenie się tak głębokim spojrzeniem na temat.

[Łukasz Jasiński]

Dlatego właśnie od czasu do czasu piszę wiersze, otóż to: nie samym chlebem żyje człowiek...

 

Łukasz Jasiński