Wypad na Księżyc

[Marcin Tarnowski]

Listopad miesiąc ponury, –

I południa kryją chmury

I pełnie też kryją chmury.

W chmurach też moje serce,

Umysł w cudzej udręce; –

Czekamż na pomocne ręce?

Miast w niebo w wyobraźnię

Po przejściu pełni pcham jaźnię.

Marzenie w sen przechodzi.

Nad Morze Spokoju schodzim,

Ja, a obok mnie pan młody

Któż on? Ten sam, co raz inny –

Mówi, i szczęsnym i winny.

Czasem potwór z nim bieży.

„Fobetor-Ikelos” zwierzył

„Mój brat”. Co raz krzew nam macha. –

„Drugi Fantasos” W piachach

Brodzim pustyń. Pozór ścieżki –

Nadziei… wtem rozwidlona

Postać, – kłaniam. W ramiona

Ujmuje mnie tajemny ktoś. –

„Bratanek przywiódł. Odtądś gość!

Choć jeszcze wrócisz na ziemię.

Nie powiem, nie pytaj się mnie.”

Może ona?” „Tak, nie tajemnicę,

Balsam słów na samotnicę…”