Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

Gdzie właściwie jesteście?

Dobrze się tam czujecie, a może

tęsknicie za nami?

Zawsze w naszych sercach 

będzie miejsce na pamięć.

 

Łączy nas że sobą wiele, choć

nie pogadamy twarzą w twarz.

Niektórzy są bezimienni i nikt

nie wie, jak właściwie się do

nich zwracano.

 

Światło to nie tylko ogień

zniczy. Jego wymiar jest o wiele

bardziej szerszy. To wszystko 

czego nas nauczyliście, jak i

również przekazane wartości 

wraz z życiowymi postawami.

 

Historie o was są jak karty

księgi, szczególnie dotyczy to

tych, których nie poznaliśmy,

ponieważ odeszli nim

pojawiliśmy się na tej planecie.

Ciekawe co by było gdyby?

Domysły nie znają granic.

 

Życzę wam, abyście patrzyli na

nasze ziemskie dokonania z

dumą i mieli przy okazji

poczucie, że jesteśmy cząstką

was, mimo że nie spotkaliśmy

się we wspólnym życiu.

 

 

                        koniec października 2024

  • 1 miesiąc temu...
Opublikowano

@Andrzej_Wojnowski Dzięki bardzo pozdrawiam serdecznie

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

@Rafael Marius Mnie zawsze to interesowało.Lubiłam i lubię słuchać rodzinnych opowieści z przeszłości np.Moja babcia bardzo dużo nam ich opowiadała, czasy powojenne bardzo niełatwe zresztą. Bieda, utrata matki i wszystkie takie trudniejsze koleje losu.Pozdrawiam serdecznie

  • 5 tygodni później...

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @Annna2 Twój wiersz jest jak spacer po impresjonistycznym obrazie - pełen światła, koloru, ruchu. Chcesz znaleźć kogoś w pięknie świata, jakby natura mogła stać się szyfrem, kodem prowadzącym do utraconej obecności. Urzeka mnie bogactwo obrazów: "ptasi witraż", "reliefu rzęs sosny kantaty", "sznur chmur jak białe pieluchy". Jakby nadmiar piękna miał zagłuszyć ból, a przecież ból ten wciąż przebija w pytaniu - "Czy wietrzny pielgrzym to zrozumie?" Piękna jest ta melancholijna końcówka - "niwa bezkresna lnem szyć nie umie". Jest w tym pogodzenie - że nawet natura, tak hojna w pięknie, nie może zszyć tego, co rozdarła strata. Piękny!
    • @Migrena Druzgocący wiersz - głos porzuconego zwierzęcia, psa. Wersy takie jak -"Byłem wierny - pachniałem twoimi rękami", "znałem każdy cień twojego głosu", "nie wołasz mnie już po imieniu" są pełne bezwarunkowej miłości i lojalności, która zderza się z niezrozumiałym okrucieństwem porzucenia. Tytułowe "Nie wiem, dlaczego" staje się krzykiem niewinności wobec zdrady. Piękne obrazy i metafory, nawet drut "zasyczał". "A we mnie rosła cisza - jak w drzewie, które uczy się oddychać w ciemności". - To przejmujący obraz powolnego umierania, rezygnacji i wtapiania się w obojętną naturę. Twój wiersz jest bolesną emocją ubraną w precyzyjne obrazy. Ostatnie wersy łamią serce. Piękny ale boli.
    • @viola arvensis Spodobało się. Poważniej. Smutniej. Dosadniej. Mniej landrynkowo. I też ekstra :) Choć u Ciebie i to jest chyba największa miara Twoich wierszy występuje niekiedy ta przepiękna lekkość słowa jakby taka wypracowana, bo pracowałaś nad tym, łatwość pisania wierszy :) Nie jestem już pewien czy to wzajemne chwalenie się na forum jest aż tak potrzebne, niezbędne, wzrastające ale Ciebie akurat naprawdę mam za Poetkę :)
    • @huzarc Bardzo dziękuję.
    • @infelia Takie wyzwiska się długo pamięta.  Ale żeby tak samemu do siebie?  Też tak miewam, wtedy mówię do siebie po nazwisku, wiesz, żeby doprowadzić się do względnego porządku. Zostało mi to z dziecięcych czasów. Jak nauczyciel mówił do mnie po imieniu - wiedziałam, że mnie lubi  - jak po nazwisku - o, chyba będzie gorzej. 
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...