Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

Jestem ja rzeka, silan i porywista
jak wiatr spokojna,
a
jak huragan mocna i stanowcza.
Lecz zycie jest ciezkie juz samo w sobie
a
milosc jest jak ogien
dlatego chce byc
opanowana
jak woda i nie bac sie
zycia
a
woda ugasic pragnienie milosci.

Opublikowano

bardzo słaby tekst. czuję się jak kat znęcający nad (nie)winnym ciałem, ale należy pozbawić cię złudzeń już na starcie. mało tego, że błedy(ergo:brak szacunku do czytelnika), mało tego że wersyfikacja do bani ale treść jest:kiczowata, bezbarwna, oklepana, pomieszana...mam wymieniać dalej? serdeczności

p.s. czekam na twój komentarz Mirku haha, ale nie znęcaj się bardzo, zostaw mi jakieś slogany na kolejne wiersze;)

Opublikowano

Widze ze na błędy wszyscy zwrocili uwage :) Ale ja tez radze poprawic bo ktos co nie co sobie pomysli ze Polska nie zna sie na wlasnym jezyku :) wiersz moze byc . pozdro...

Opublikowano

a myślałam, że najgorsza rzecz jaka mnie dzisiaj spotkała to była kapiel (z dobrowolnego przymusu) z glonami. Jakiez ja mam szczęście, że tak jednak nie jest! Jak mówi pewna mądra pieśc "pisac każdy może trochę lepiej lub troche gorzej" to może do niej dopisac "albo całkiem źle". Niestety lajf iz brutal, więc nie ma co owijac w bawełnę.

kamien w plecak i do wisły :)

Pozdrawiam, Terminator :d

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Alicja Lenczewska pyta:                     "Jak to jest, Ojcze, że jesteś w każdym z nas ludzi, w każdej Hostii konsekrowanej - wszędzie i jednocześnie w całości?"   odpowiedź:                  "Jako człowiek nie masz takiego aparatu umysłowego, aby to zrozumieć. Żadne porównanie ze świata materialnego nie jest odpowiednie. Możesz to odczuć duszą, o ile dam ci taką łaskę i o i;e twoja dusza jednoczy się ze Mną.                       Świat, który znasz,istnieje w czasie i przestrzeni. Mnie te właściwości nie dotyczą. Wszystko, co stwarzam, jest formą Mojej myśli - Mojej energii. Ponieważ nie istnieje czas, nie jest to proces mający jakieś etapy czy fazy i nic nie jest oddzielone ode Mnie.                              Wszystko trwa, staje się i jest jednocześnie w wiecznym akcie stwórczym. Tak jest z tym, co materialne. Jedność ze Mną jest o wiele większa od tego, co duchowe                   Wypełniaj modlitwą wszystkie chwile, gdy cokolwiek robisz.Zamiast myśleć o czymkolwiek lub pozwalać na niekontrolowaną projekcję umysłu - módl się.                           Nie będzie to wymagało dodatkowego czasu. Ubogaci ciebie i pomoże wielu ludziom, za których będziesz się wstawiać. W modlitwie określaj intencje. Od intencji zależy wartość nie tylko modlitwy. Każdy najbanalniejszy moment życia może mieć nieskończoną wartość dzięki intencji, jakiej go podporządkujesz."                                                                     183 wt.2608.86 g.9 Świadectwo                                              
    • @Naram-sin pracuję nad tym ale jesteśmy dopiero w XV wieku i jak tu przejść przez wieki nie robiąc epopei narodowej każdy ozdobnik zabiera czyjąś historię ale spróbuję co by nudno nie było.
    • Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

        @violetta ale pieprzysz violka. Przecież ostatnio sporo przegrywała   
    • Całkiem nieźle się czyta, a miłość karmiczna istnieje naprawdę ;)
    • Kapliczka przy drodze, z drewnianym daszkiem — jak na starych ulach. W środku — Matka Boska z Dzieciątkiem. Lipowa figurka, oklejona kurzem,wśród pajęczyn — zapomniana, samotna. Przystanął. Zdjął czapkę. Znak krzyża uczynił. A w jego duszy cisza wyszeptała: „Tak, długo... minęło już — było.” Czasy dawne. Dźwięk dzwonów kościelnych — echo po polach niosło. Pieśni przy żniwach śpiewane, gwar dzieci. Łzy, dymem gryzącym z ogniska przy wykopkach, wyciśnięte. Dłonie spękane od pracy. Oczy, wzniesione do nieba, z prośbą o chleb. Wdzięczność i wiara prawdziwa. To wszystko już się nie wróci, choć w sercu wciąż kołacze — jak stara pieśń babki, przy kuchni, w długie zimowe wieczory śpiewana. Została pamięć — w sercu, w środku — jak ziarno w ziemi. Przystając przy kapliczce lub rozstajnym krzyżu, z bijącym mocno sercem — może znów usłyszysz: żal i tęsknotę. A także podświadomie, zapach wsi dawnej, poczujesz. Dlaczego tego już nie ma? Co się stało? No co? --- Dziś — ekrany w rękach, w oczach — odbicie reklam. Pogoń, pośpiech — bez celu, bez sensu żadnego. Głowy pochylone — nie w modlitwie, lecz w nowościach, zmieniających się co chwilę. Kapliczki i krzyże mijane obojętnie. Dzieci — bez radości , w pogoni za chorą wartością—nieobecne. Zarosły pola. Ziemia zamilkła. Niebo? — cóż, wieżowcami zasłonięte. Gdzie drzewa są i trawa? Tylko beton i serca z kamienia. Skąd to się wzięło? Dlaczego? No skąd? Rzeszów 12.07.2025
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...