Koniec lata

[m13m1]

Złote zioła wyrosły przy lesie

słońce chmurą przesłania oblicze

gdzieś przez pola wędruje już jesień

tlą się myśli i płoną jak znicze



kwiaty zapach rozdają ostatni

i kolorem malują obrazy

dwa podgrzybki  strażnicy brunatni

chłodny dotyk marzenia na twarzy



księżyc srebrem przystraja swe noce

drzewa zgięte słabością wichury

jakiś zając się w krzakach szamocze

zamazują się lata kontury

[aff]

Bardzo ładny wiersz.

 

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Świetne.

 

Pozdrawiam

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

 

[Adaś Marek]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Drzewa zgięte siłami wichury - Tak mi się przeczytało bo jak już wichura, to musi być silna. Wiersz mi się bardzo spodobał, delikatnie odnajduje się w tej porze roku. Zapisuję do ulubionych.

Pozdrawiam Adam

[aff]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Jakby była bardzo silna, to by je złamała :)

Wichura to silny wiatr.

Pozdrawiam

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

 

 

[Jacek_Suchowicz]

a w trzech strofach jesienny landszafcik

zatrzymuje na chwilę lub dłużej

zamkniesz oczy i dłużej popatrzysz

bo ten pejzaż barwami nie nuży  

:))

[poezja.tanczy]

@m13m1

Bo zamazać, co nadziei

Może dalej, onieśmieli

 

Fajne pisanie

Na plus

Nie było tego już wcześniej?

Mam wrażenie, że już gdzieś to czytałem

Albo się mylę...

M.

[beta_b]

Ładnie, choć opisów unikam. Bb