Płomień

[Agnieszka Charzyńska]

Gestem pąsowych ramion, zdradliwie serdecznym

Tuli  jedwab sukienki i osiem perełek,

Dowcipną nut rozmowę (mogła stać się dziełem)

I w trzech muśnięciach pióra – zwiewną niedorzeczność.

 

Smukłe ciało katedry w welonie srebrzystym

Obejmuje rudości   łakomym uściskiem,

Rozdziera atłas mroku wielobarwnym błyskiem,

W nikłość strzępków przemienia – romantyczne listy.

 

Kiedy już się nasyci tym mnogim istnieniem

I mgieł opuchłość szara wygra – z światłocieniem,

Z pióropuszy strzępiastych w kolorach jesiennych

 

Dymów zostanie sinych – smętna bezimienność.

A minione warkocze, westchnienia i szyje

Pył puszystością siwą troskliwie okryje…

 

[MIROSŁAW C.]

@Agnieszka Charzyńska

Dla mnie się podoba :)

Pozdrawiam. 

[Agnieszka Charzyńska]

@MIROSŁAW C. również pozdrawiam

[Deonix_]

Bardzo oryginalny, obrazowy sonet. 

 

Ja jednak wierzę, że mimo iż ogień ma niszczycielską siłę, to z popiołów 

może powstać nowe, piękne i żywe. 

Ale na to trzeba czasu i wody.

 

Wiersz zatrzymuje na dłużej. 

 

Pozdrawiam 

 

Deo

[Agnieszka Charzyńska]

@Deonix_  warunek jest jeden: nienaruszone korzenie. Tam było 1200 stopni. I topiło się nawet szkło (polecam wiersz Perełki).  Pozdrawiam. 

Może być wersja bez myślników - może będzie lepsza:

 

Gestem pąsowych ramion, zdradliwie serdecznym

Tuli  jedwab sukienki i osiem perełek,

Dowcipną nut rozmowę (mogła stać się dziełem)

I w trzech muśnięciach pióra  zwiewną niedorzeczność.

 

Smukłe ciało katedry w welonie srebrzystym

Obejmuje rudości   łakomym uściskiem,

Rozdziera atłas mroku wielobarwnym błyskiem,

W nikłość strzępków przemienia  romantyczne listy.

 

Kiedy już się nasyci tym mnogim istnieniem

I mgieł opuchłość szara wygra z światłocieniem,

Z strzępiastych pióropuszy w kolorach jesiennych

 

Dymów zostanie sinych  smętna bezimienność.

A minione warkocze, westchnienia i szyje

Pył puszystością siwą troskliwie okryje…

[Deonix_]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Z technicznego punktu widzenia - tak, choć ja pisałam też nieco metaforycznie, myśląc o pożarach-nieszczęściach w ludzkim życiu, po których jednak nieraz przychodzi nowa i dobra rzeczywistość. 

 

Istnieją też rośliny, tzw. pirofity aktywne, które wręcz potrzebują ognia do wzrostu, rozwoju i rozmnażania, 

jak np. sosna Banksa czy nasz wrzos zwyczajny. 

Chyba czytnęłam, ale może jeszcze zajrzę :) 

Chyba mi się lepiej czyta, ale z myślnikami nie było źle :)

I ja - po raz kolejny :) I oczywiście, kiedy będziesz miała chęć i okazję możesz w moje skromne progi zajrzeć :)

 

Deo

[Agnieszka Charzyńska]

@Deonix_  dziękuję i pozdrawiam.

P.S. W wierszu Perełki pojawia się właśnie motyw stopionego szkła ;-)