Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

O, Pokrzywo!
Tyś jak warzywo!
Zjeść cię da się,
Człek naje się.
Od róży lepszaś!
Choć nieraz spiekłaś,
Swymi listkami,
A nie kolcami.
Jaka pokrzywa,
Taka i krzywda,
Ale i zdrowie,
W herbatce. Tobie
Piszę dytyramb,
Bo jesteś mniam, mniam.
Zatem pokrzywę
Wolę od róży,
Narcyzów, kwiatów,
Czy, wręcz - ziemniaków.

 

### notka - wiem, niezbyt to górnolotne... :D ale biorąc pod uwagę jadalne i prozdrowotne właściwości tej cudownej rośliny oraz to, że głód może nastać, popełniam dytyramb!

Opublikowano (edytowane)

@Rafał_Leniar

 

Młodości, podaj mi skrzydła! 

Niechaj wlecę w zagon dziki

Gdzie kokosz dostaje wiatr w skrzydła, 

 

Kotu się marzą mysie mamidła... 

Tam, śród ostrowia burzanu

Pokrzywy lan jest ukochanej

 

I nawet jeśli ktoś się waży

Ciąć, rękę podnieść - jam na straży. 

 

 

T/

 

 

 

Edytowane przez TomaszT (wyświetl historię edycji)
Opublikowano

Dytyramb (współcześnie) może być napisany w stylistyce przyziemnej czy nawet - prześmiewczej.

 

A co do wzlotów poetyckich, to kojarzą mi się...

 

Rarogi

 

Jakby feniksy, słowiańskie rarogi,

Wzbiły się w niebo ze zgliszcz i popiołów,

Kiedy krzyż upadł, bo cięższy niż ołów -

Tak ze snu się budzą rodzime bogi.

 

Niebo dziś płonie w pożodze obłoków,

Za wysokie są te niebiańskie progi,

Ciałem bogaty, acz duchem ubogi

Człowiek, który sięga poza zmysł wzroku.

 

Tyle krwi Słowian wciąż i dzisiaj płynie,

Czerwień jej płomień przypomina z lekka,

Jak ten ognisty płyn, który to w czynie -

 

Z ciał poranionych przez oręż wytryska.

Mówię obcym bóstwom dzisiaj - głośne nie!

Powstaje z martwych chramu żywa... mekka.

 

###

Mimo, iż to o górnolotnych "ptakach", jednak widzianych z ziemi. Bo skrzydła mam jak nielot.

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Opublikowano (edytowane)

@Rafał_Leniar

 

Dytyramb (jak mało kto go pisze) 

traktował temat z delikatnym uśmiechem. Tak to odebrałem. 

Toteż i ja z podobnym lekkim żartem podjąłem ten sam temat jakąś pseudo odą.

Obie nasze formy traktują temat

identycznie z uśmiechem. 

 

Poza tym nią, czy też nim wprowadzasz i rozwijasz temat. 

To bardzo rzadka współcześnie forma. 

W definicji to pieśń pochwalna o nucie patetycznej, wzniosłej, czy (i) tragicznej. 

 

Dobrze napisany tekst. 

 

A pokrzywa to pożyteczne i prozdrowatne ziele, chyba jeszcze niestety za mało doceniana i stosowana. 

 

Pozdrawiam, 

 

T/

Edytowane przez TomaszT (wyświetl historię edycji)
Opublikowano (edytowane)

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

 

Wiedziałem. że gdzieś czytałem ten tekst. 

No i w końcu mam. 

 

Z Bestiariusza Rafała Leniara... 

 

Czy to pan jest autorem tej ksążki? 

No tak, i wielu innych. 

 

Nie zwracam niestety uwagi na małe foto przy autorach na tej stronie. 

 

Pozdrawiam, 

 

T/

Edytowane przez TomaszT (wyświetl historię edycji)

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @Roma Subtelnie wywarłaś na mnie (na nas) presję.

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      Nie mam wyjścia, dopóki mam trochę czasu (a przecież wszystko się kończy) z wielką przyjemnością po - analizuję Twoje prze - ciekawe teksty. Ten wiersz jest jak zatrzymana w kadrze chwila – ulotna, a jednocześnie niezwykle intensywna. To takie podglądanie świata przez witraż utkany z emocji i wspomnień. Początek wiersza – "jeszcze wyczerpani z chmur, wykrwawieni , o nieba bogom skradzione" – tworzy potężny obraz zmęczenia po jakiejś walce, być może wewnętrznej lub uczuciowej. To uczucie "ledwo stoimy" mówi o wielkim wysiłku, który doprowadził do momentu idealnej harmonii. Przejście do "poznani ponad zachwyt, zatraceni, malinowo, w miriadach migotań" jest przepiękne. Użycie koloru ("malinowo") i światła ("miriady migotań") nadaje temu doświadczeniu zmysłowy, niemal magiczny wymiar. To opis jedności, która wykracza poza zwykłe poznanie – to zatracenie się w drugiej osobie w sposób absolutny. Druga część wiersza zmienia ton na bardziej intymny i proszący. "Utul, ugłaskaj we mnie , już marcowe przybłędy" to niezwykle czuła metafora. "Marcowe przybłędy" mogą symbolizować pierwsze oznaki niepokoju, wiosennego przebudzenia lęków lub powracające wspomnienia. Prośba o ich ukojenie jest głęboko poruszająca. Obietnica "wysłucham każde z twoich słów, z najcichszych barw" to przepiękny obraz. Sugeruje on słuchanie nie tylko uszami, ale całym sobą, dostrzeganie emocji ukrytych w tonie głosu, w tym, co niewypowiedziane. No i zakończenie – "by zawierzyć w to co nierealne, raz jeszcze" – spina cały utwór. Mówi o odwadze, by po wyczerpaniu i walce, po odnalezieniu harmonii i czułości, znów zaufać czemuś, co wydaje się kruche i nieosiągalne. To akt wiary w miłość, w drugiego człowieka, w magię chwili. Twój wiersz jest pełen pięknych, nieoczywistych metafor. Ma w sobie jednocześnie ciężar doświadczenia i lekkość nadziei. To opowieść o bliskości. Jak zwykle - utwór fascynujący. pozdrawiam -y.
    • Dla ciebie cebulka, to jak lilia.  A dla mnie jedynie smrodek. Kiedy cebulka w jedzeniu miła i co ja teraz zrobię?   Pyszna cebulka, ona kochana, czy można obie pogodzić? Bo na cebulkę nic nie pomaga, a ona powie: "znów smrodzisz".
    • natura jak kobieta  przebiera się często  spogląda na taflę jeziora  robiąc miny  chętnie by się głośno zaśmiała  lubi jednak ciszę  i szmer strumienia o poranku    myśli co teraz ubrać  jesień  robi codziennie makijaż jest kolorowo   dziś pobawi się  ze słońcem  umyje w ciepłym deszczu  wiatr susząc ją  potarga fryzurę  lubi luz    w każdej porze roku ma frajdę    10.2025 andrew   
    • @Łukasz Wiesław Jasiński oj powiem ci nie obejrzałam połowy filmów, to jesteś melomanem:) 
    • Żal boli czy dokucza kto o tym wie umysł czy dusza   Czy żal jest  prawdą a może złudzeniem które kłamie   Albo światłem które zwycięża nie tylko ciemność   Żal to daleka czy  bliska droga do czegoś   Co rodzi lepsze jest nadzieją nie pustką
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...