Stoppie

[Florian Konrad]

przestawiam komputer na tryb hulajnogowy, 
cofam się we wspomnieniach do czasów 
słusznie niebyłych (wyrabianie w sobie afantazji,
ciągnięcie się za pysk w kierunku powszedniostek,
zmuszanie się do patrzenia w mało chmurne niebo!).

 

następuje mała dyslokacja: ja – z rozpędu 
– gębą o asfalt. treść wpada (wdziera się!) do ust. 

uszczknięcie spękanej przestrzeni: pomiędzy zębami 
czuję kruszące się płatki głosek, ziemne wyrazy.

 

mówią mi się konie na biegunach z głowami
znanych literatów. ciebie, Florku, zwierzga Proust,
poniosą cię Varga z Masłowską, Konradzie, 
a ty, Rafale, spadniesz z grzbietu autora 
Podręcznego leksykonu wygłupów i szczeniactwa 
(stare tomiszcze w iryzujących okładkach). 

 

mendź, mendź – zachęcająco judzi mokry piasek,
ćwierćbajkowe babuleńki plotą mi na drutach 
długie szale, słowotoczne smyczusie.

 

więc gadam. i będę to robić tak długo,
aż znielubi mi się miłość, czy jak ją tam zwać,
chropowatymi słowami określę ją jako wiadro 
wełnianych pomyj (rozrachunek z dzieciństwem? 
jeszcze czego! wstanę doroślejszy,
a zatem bardziej gówniarzowaty, 
niż kiedykolwiek wcześniej!). 
 

[Domysły Monika]

@Florian Konrad ciekawe, może to źle zabrzmi ale końcówka dała mi przestrzeń gdzie pojęłam początek. I z tym dzieciństwem to jednak chyba warto się "dorośle dogadać"

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

[[email protected]]

@Florian Konrad Cały  Florek, dziś o Sobie,
                               jak to żyje Swym sposobem.

Miłego weekendu Florku, sto lat na jednym kole.

[Florian Konrad]

@[email protected] Dziękuję. Cały ja :)@Domysły Ależ to wcale nie brzmi źle :) Dziękuję za czytanie.