Walidacja

[Florian Konrad]

pomyśl o najgłębszej samotności. że jest jak popiersie 
z czarnego marmurzydła. przedstawia 
indiańskiego wodza w rozłożystym pióropuszu. 

 

patrzysz na zmarszczki, jakimi jest poszatkowana
kamienna twarz – a ich linie odciskają ci się 
na gałkach ocznych, zostają wżarte w obraz, który 
widzisz, a pióra – z rzeźnicką zapamiętałością 
kroją powstałe w ten sposób porysowane plansze. 

 

na drobnych strzępach żłobią się specyficzne
izotermy i izobary, powstają też swoiste odłamy 
dekartografii, rozplanimetrii, destereometrii. 
 
pomyśl o pustce będącej niczym samochód beskid, 
co nie wyszedł poza fazę prototypu (manewrowność 
makiety – wręcz ujemna!), albo arrinera hussarya, 
która nie trafiła do masowej produkcji. 

i o mikrofilmie przechowywanym w bólu lewej 
górnej piątki. nie w bolącym zębie, ale w samym,
wyjątkowo nieprzyjemnym uczuciu.

 

znajdź się w myślach na raucie, nadętym spotkańsku
notabli. bądź tym dzikim, spoconym 
czortem-niedźwięcznikiem, który drze się 
jak oszalały, tacza wewnątrz jednego ze
stojących sztywno, wyfrakowanych oficjeli,
i którego wrzask nie wydostaje się poza ramy
ciała gospodarza/ nosiciela.

 

a potem znajdź najcięższy kamień, jaki
zdołasz podnieść. i ciśnij w kryształowy żyrandol
wiszący nad głowami dostojników, 
nad twarzą na postumencie.

 

od huku, jaki rozlegnie się, gdy strącony runie 
na parkiet, zadrży w posadach niejedno muzeum 
już/ ciągle bezużytecznych rzeczy, klatki mikrofilmu 
wyblakną i staną się niemożliwe do odczytania.