za tobą
wędruję zamarzniętą rzeką
pośród jałowej równiny
znaczonej reliktem
palonych ogni
jesteś talizmanem
eliksirem piękna
skupieniem świata
zakopuję zgniłe jabłko w ziemi
rosnę warstwa po warstwie
by zatopić usta
w twojej czerwieni
po dziadach jesiennych
przed mrokiem przesilenia
niemożliwy taniec wewnętrznego światła
prześwit nieba nad lasem
pożera mnie pełzająca niska energia
rozkołysanych bioder
nie ma znaku odległości
ciało namiętnością otwarte
bardzo
pragnie
za tobą
wędruję zamarzniętą rzeką
pośród jałowej równiny
znaczonej reliktem
palonych ogni
jesteś talizmanem
eliksirem piękna
świata skupieniem
zakopuję zgniłe jabłko w ziemi
rosnę warstwa po warstwie
by zatopić usta
w twojej czerwieni
po dziadach jesiennych
przed mrokiem przesilenia
niemożliwy taniec wewnętrznego światła
prześwit nieba nad lasem
pożera mnie pełzająca niska energia
rozkołysanych bioder
nie ma znaku odległości
ciało namiętnością otwarte
pragnie
bardzo
tak mi szkoda
tak mi żal
tamtych dni
gdy niebo było
tylko nasze
nasze były mgły
a świerszcz nocą
tylko dla nas
cudnie grał
tak mi szkoda
tak mi żal
minionych chwil
gdy byliśmy tak
blisko siebie czując
że to nie grzech
dziś gdy to widzę
w oku rodzi sie łza
a uśmiech śpi
Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.
Przez _M_arianna_ · Opublikowano
Przez Sylwester_Lasota · Opublikowano
Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.
Pewna Szwedka z miasta Mora gustowała w metaforach. Gdy wstawała z łóżka, mówiła, że huśtał ją buldożer na resorach.
