Lucy Maud Montgomery - Zimowy Świt (A Winter Dawn)

[Andrzej P. Zajączkowski]

Nad krawędzią nocy gwiazda jeszcze lśni,

Na mroźnych wzgórzach wśród sosen mrocznych pni

Skrywa się dziwny wiatr świszczący w biegu

Nad skrzącą dalą dziewiczego śniegu.

 

Przez blady łuk na wschodzie nadchodzi brzask

Mleczno-białą chwałą płonie jego blask,

Szare sztandary wojsk, których wodzem cień

Rozcina miecz szkarłatu i oto, dzień!

 

I Lucy:

Above the marge of night a star still shines,

And on the frosty hills the sombre pines

Harbor an eerie wind that crooneth low

Over the glimmering wastes of virgin snow.

 

Through the pale arch of orient the morn

Comes in a milk-white splendor newly-born,

A sword of crimson cuts in twain the gray

Banners of shadow hosts, and lo, the day!

Edytowane 21 godzin temu przez Andrzej P. Zajączkowski (wyświetl historię edycji)

[Wędrowiec.1984]

@Andrzej P. Zajączkowski Właśnie przez takie obrazy, zacząłem pisać wiersze. Naczytałem się Sonetów Krymskich, Anhellego, etc., i to wszystko poskładało się w chęć stworzenia czegoś swojego. W ogóle uważam, że poetyckie opisy przyrody są w większości przypadków świetne. Płynnie się przez nie przechodzi, jednakowoż zatrzymując się wyobraźnią tam, gdzie trzeba, by stworzyć w niej obraz, zapisany w utworze. Osobiście, naprawdę uwielbiam.

 

Edytowane wczoraj o 07:55 przez Wędrowiec.1984 (wyświetl historię edycji)

[Andrzej P. Zajączkowski]

@Wędrowiec.1984 Wcześniej nawet nie wiedziałem, że L.M. Montgomery pisała też wiersze, w dodatku bardzo dobre. Te północno-atlantyckie klimaty zawsze mnie ujmują, szczególnie w tak miniaturowej formie. Nieco podobny w nastroju jest Czwarta ma zegarze (Four by the clock) Longfellowa. Z nimi można się poczuć jakby się stało na tym samym wzgórzu.