najparszywsze znudzenie na świecie

[Olgierd Ciura]

a temu co się stało?

- nie zliczę który to już film

ten jest ze zsiniałym chłopcem

leży jak jakaś skóra

ciśnięta na obżarte kości

widzę jak gaśnie

jego oczy odpływają w tył

odpływają nie wiadomo gdzie

a jego dusza ulatując z ust

wyciąga mu z krtani ostatnie słowa

wyciąga za nogi ostatnie rzężenie

trochę inaczej rzęzi obok

jego powiedzmy żywa matka

ona ryczy jak locha w furii

poszła po wodę a wtedy jej wszystko

pogrzebali żywcem od razu z domem

 

on długo gramolił się w gruzach

żeby odetchnąć czymkolwiek

choćby rozpylonym własnym domem

żeby odnalazła go matka żywego lub martwego

wił się jak robak

z wielkim trudem

a ja widzę go na filmie

rozłożony w ciepłym łóżku

gdzie niczego mi nie braknie

pasący się na miękkiej białej niwie

chrupkami fromage sam je wybrałem

z wielkim trudem

 

no wiesz jak jest

przykra sprawa i w ogóle

ale za dużo czasu minęło już od eskalacji

żeby łzy stanęły mi w oczach

rzucam okiem jak zrutyniały śledczy

albo zblazowany gap na gnijącego gołębia

zmarszczę tylko brwi powiem w głowie

"to skurwysyny powiesić ich

albo przed trybunał z nimi

żeby zgnili w więzieniu

kiedyś"

 

mijają tak z cztery sekundy

i już pod ofiarami ludobójstwa

czytam z uwagą śmieszne byle coś

może jeszcze z jakąś resztką goryczy

lecz śmieję się pod nosem całkiem szczerze

no ale przecież trzeba jakoś żyć dalej

no nie? co poradzę

i ta rozdzierająca się dziko matka

jak już powiedzmy ochłonie

też pyta sama siebie w duchu

"no ale przecież trzeba jakoś żyć dalej

no nie? co poradzę"

 

i dopiero wyjąwszy oczy z ekranu

bo nadeszła pora wyprowadzić psa

spojrzałem w niebo

w ciemny bezmiar chmurami podszyty

w to samo niebo które teraz patrzą

mój przyjaciel z dziewczyną

leżąc na sobie pod drzewem w ekstazie

i wreszcie w to samo niebo

w które ostatni raz patrzy

ten chłopiec ulatujący z pyłem

i rycząca matka co umiera z żalu

z żalu czy na zawał od kuli od bomby

i dopiero patrząc w to samo niebo

moja skóra grzebie się w dreszczu

albo to żywcem grzebią całe miasta w gruzach

moje oczy tlą się iskrą

albo to w innych oczach płoną stosy ciał

a moja szczęka upada mi do ziemi

albo to runął precyzyjnie trafiony blok

dla tej matki i dziecka i setek ludzi

 

albo nie o czym ja pieprzę

ja nie mam prawa

przecież nie czuję tego w ten sposób

przecież nigdy nie dowiem się jak to jest

 

nie będę zdychał pod gruzami

koło mielonki z własnego ojca

a zamiast tego

zaparzę sobie herbaty

z miętą i z cukrem takiej jak lubię

tyle tylko

że w kokonie pościeli

zgaszę telefon i zamknę oczy

tyle tylko

że będę zasypiał aż półtorej minuty dłużej

 

i po ludobójstwie

ludobójstwo jest

ludobójstwa nie ma

nie wróci dopóki nie sprawdzę

co tam słychać w wielkim świecie

[Leszczym]

@Olgierd Ciura Naprawdę wiersz.

[Olgierd Ciura]

@Leszczym bardzo dziękuję