Z pękniętej misy

[Agnieszka Charzyńska]

Z pękniętej misy z onyksu nieba

Słuszność się sączy pąsowym światłem.

Walka i sojusz, pokój i przyszłość -

Sprawy to wielkie, trudne – nie łatwe.

 

Z pękniętej misy z onyksu nieba

W gronach spadają - gwiazdy krwiożercze.

Z chmur widać szansę dziś na zwycięstwo,

Lecz nie zgaszone pożogą serca.

 

Z pękniętej misy z onyksu nieba

Spływa kolorów drapieżna mnogość,

To nie troskliwość historię pisze,

Ale odwaga, oręż i srogość.

 

Z pękniętej misy z onyksu nieba

Gniew swym na ziemię spływa szkarłatem,

I nikt nie westchnie choćby przez chwilę,

Że w oranżerii – spłonęły kwiaty.

 

Z pękniętej misy z onyksu nieba

Sypie się gorycz popiołów siwych,

Dla świata liczy się dziś zwycięstwo,

Nie pod gruzami – dzieci nieżywe.

 

Z pękniętej misy z onyksu nieba

Białość realizm ruin okrywa.

Znów o ludzkości prawda tragiczna

Pod ukojeniem  puszystym znika.

 

A kiedy dzwony lutową nocą

Znów ciszę gromem skruszą na części,

Niebo  i śniegi wyszepczą razem

Prawdę o bólu – i  o pamięci.

[Łukasz Jasiński]

Poprawnie 

 

Łukasz Jasiński 

[poezja.tanczy]

@Agnieszka Charzyńska

Bo co pamięci, i się zasadza

Jakiej to rtęci, widoczna zwada

 

Fajnie napisany wiersz

Podoba mi się :)

M.