Nie pytaj

[Agnieszka Charzyńska]

Nie pytaj o dzieci nieżywe,

Płomieniem złocistym oblane,

O włosy w rój iskier zmienione

I krzyki dotkliwe jak rany.

 

Nie pytaj o usta spękane

I wiatrem kąsane palącym,

O płaszczyk wełniany rozdarty,

Brutalnie wyrwane warkocze.

 

Nie pytaj o oddech bolesny

Z goryczy zgęstniałej i dymu,

Czy była dziewczynka – wesoła,

Czy chłopak -  posłusznym był synem.

 

Nie pytaj, czy tyle lat mieli

Co mała Alicja lub Johnny,

Kto ile zostawił na świecie

Niespełnień  różowo  - zielonych.

 

I będzie też troska daremna

O życia w obłoki porwane,

Jak owce wełniste zwycięstwu

Na stosie w ofierze składane.

 

 

Nie mogłeś uczynić niczego.

Rozkazy - to sprawa najświętsza

I milkną łzy drobne litości,

Gdy łoskot się niesie oręża.

 

Twe ręce tak wprawne i pewne

Otwarły dla wielu śmiertelność.

Na ziemi  stos gruzów pozostał,

A w chmurach odwaga i wierność.

 

Dłoń twoja w tej sądu godzinie

(Gdzie wina – tam zemsta i chwała)

Swym gestem stanowczym i twardym

Budowle złociście  odziała.

 

Wśród nocy ze zgrozy uszytej

Złączyły się z hukiem westchnienia

I pałac swe chwile ostatnie

Z umarłym szpitalem podzielił.

 

Tak zdarzyć musiało się przecież

(To prawo uznane od wieków)

Dziejopis się świata nie troszczy

O serce i oddech człowieka.

 

I nie ma tu miejsca na słowa,

Mądrości, formuły, teorie.

Zwycięzcy od wieków żelazem

I ogniem  pisali historię.

 

Dlatego nie pytaj już więcej.

Pytania rzucone nie w porę

Wpaść muszą – w bez – znaczeń otchłanie,

Jak kamień – w  błękity jeziora.

 

I żalu trzy płatki spóźnione

O zmroku dziś będą daremne,

Jak zniczy mrugnięcia nieśmiałe,

Te – które roztopią się w ciemność.

 

Historia raz bywa dramatem,

Raz farsą, nowelą, komedią,

Ognistym zaś piórem pisana,

Ponurą się staje  tragedią.