Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Na  strzępie ośmiokątnym wieży powalonej

W czarne ziarna zdumienia żałobnie przybranym

Pomiędzy dachu kroplą  w kolorze zielonym

A  zębatym fragmentem obalonej ściany

 

W  przykurzonych promieniach słońca lutowego,

Które szarą zasłonę żałoby przebiły,

A teraz smutno patrzą -  na dach zburzonego

Kościoła i ceglane samotne mogiły,

 

Ozdobny zegar wisi o tarczy wciąż całej,

Lecz pylistą białością  lekko przyprószonej

Trzy figurki nietknięte, choć kruche i małe,

 

Leżą tchnieniem upału śmiertelnie zmęczone.

Zaś wskazówki – jak krzykiem rozszerzone wargi

Ku płowym ślą obłokom niewczesną swą skargę…

 

 

 

 

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


×
×
  • Dodaj nową pozycję...