To nie jest podwórkowy dance

[tetu]

Zabawa w zbijanego zawsze była
wyzwaniem. Zwinne ruchy to coś
co pozwalało uniknąć ognia.

Choć nogi drżały tańczyłam
swój taniec. W miejscu
naszego placu czerwone buty;

długie sznurówki sięgają kilometrów,
tu nikt nie będzie chował bliskich.
W twoich ustach ziemia stała się
ciałem, butem, ogniem

zaprószymy czas —
niech spłonie.

Pomyśl, ile będzie ważył popiół
na moich plecach.

[Antoine W]

@tetu taak, w dwa ognie, taka zabawa jak walka o życie... myślisz że damy radę?

(podoba mi się bardzo, dla mnie, wieloznaczny)

[tetu]

@Antoine W trzeba robić wszystko, grunt to się nie poddawać. Czas pokaże. Bardzo dziękuję za komentarz i takie spojrzenie na wiersz. Pozdrawiam.

 

 

@MIROSŁAW C. @sisy89 @Sylwester_Lasota @Łukasz Jasiński @Rafael Marius @Yavanna dziękuję Wam za obecność i podobanie. Serdeczności. 

[Jacek_Suchowicz]

o życie walka jest z każdym dniem

znów dobry unik i ognia brak

jak długo wytrwasz w takiej grze

gdy ruchy już spowalnia czas 

:)

[tetu]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

No właśnie @Jacek_Suchowicz no właśnie, ile? Ładnie to ująłeś. Pozdrawiam i dziękuję. 

[andreas]

Sędziowałem kiedyś mecz w dwa ognie między dwiema piątymi  klasami. Dziewczynki rzeczywiście walczyły na śmierć i życie...

A wiersz świetny.

[poezja.tanczy]

@tetu

Bo co waga, tu ustoi

I ten proch, się kiedyś boi

 

Ciekawie napisane

Zatrzymuje człowieka

M.

[tetu]

@andreas @poezja.tanczy dziękuję Wam za wgląd i słowo. Serdeczności.

 

@Leszczym @Starzec dzięki za przeczytanie i ślad. Pozdrawiam.